Krym – Ukraina - Rosja Krym de iure należy do Ukrainy, de facto zaś w 2014 r. Rada Najwyższa Republiki Autonomicznej Krymu ogłosiła deklarację niepodległości Autonomicznej Republiki Krymu, a następnie Republika Krymu po referendum została anektowana przez Rosję i stała się Krymskim Okręgiem Federalnym Rosji. Tymczasem Rada Najwyższa Ukrainy zadeklarowała wprowadzenie na Krymie prawa regulującego życie na terenach okupowanych. Deklaracja niepodległości Krymu i wynikające z niej akty nie zostały uznane przez władze Ukrainy i większość społeczności międzynarodowej. Krym – terytorium tymczasowo okupowane 19 grudnia 2016 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ poparło rezolucję w sprawie pogwałcenia praw człowieka na Krymie, rezolucja zawierała definicję Krymu jako «terytorium tymczasowo okupowanego» oraz «potwierdzenie nieuznania anektowania» półwyspu przez Rosję. Krym – położenie W części wschodniej, obok Cieśniny Kerczeńskiej, wznoszą się góry Jaiłu, otaczające cały brzeg południowy i ku północy rozdzielające się na kilka równoległych łańcuchów gór, pokrytych gęstym lasem. Na północy przechodzą w step, zajmujący większą część półwyspu. Najwyższym szczytem Gór Krymskich jest Roman-Kosz o wysokości 1545 m drugim szczytem – Czatyr-Dah (starożytne Mons Trapezus, 1527 m Półwysep Krymski ze stałym lądem łączy Przesmyk Perekopski. Na południu Krymu znajduje się dużo malowniczych miejscowości, warowni, ruin starożytnych budowli, klasztorów, meczetów tatarskich, pięknych ogrodów i gajów oliwnych, natomiast w części północnej Krymu niemal ich nie ma. Łagodny klimat umożliwia rozwój roślinności o charakterze podzwrotnikowym. Poprzecinane strumieniami doliny, są żyzne i urodzajne. Krym - historia 8 kwietnia 1783 roku caryca Katarzyna II przyłączyła Krym do Rosji. Od tego momentu Krym utracił swoją suwerenność. Rosjanie wprowadzili swoją administrację, sądownictwo. Wielu Tatarów zostało wówczas wywiezionych na Syberię, liczni uciekli do Turcji. Od tego czasu zwiększała się liczba Rosjan na Krymie. Według XVIII-wiecznej rosyjskiej propagandy Krym był w czasach antycznych zamieszkany przez plemię Taurów. Ci mieli być spokrewnieni ze Scytami, którzy byli przodkami Rosjan. Legenda ta była dla carycy Katarzyny II, która wiele lat walczyła z Turkami o panowanie na Krymie pretekstem do przyłączenia spornego terytorium do Rosji. W roku 1774 potęga turecka upada, ale Krym nie od razu poddał się Rosji. W 1783 roku wybucha kolejna wojna Krymu z Imperium Rosyjskim, która była końcem niezależności półwyspu. Wówczas powstaje także potężna Flota Czarnomorska. Ostateczne zrzeczenie się Krymu przez Turcję na rzecz Rosji nastąpiło w 1792 roku. W czasie II wojny światowej półwysep zajęły wojska niemieckie. W 1944 roku Armia Czerwona odbiła Krym, a ludność krymsko-tatarską oskarżyła o kolaborację z Niemcami. Rozpoczęła się akcja wysiedleńcza, a w miejsce wygnanej ludności przybyli osadnicy rosyjscy. 10 lat później Krym został włączony w granice Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Krym odgrywał istotną rolę strategiczną, gdyż z półwyspu można kontrolować niemal całe Morze Czarne. Krym – do kogo należy? Z powodu burzliwej historii Półwyspu Krymskiego ludność, która zamieszkiwała półwysep była mieszanką narodowości i kultur. Po rozpadzie ZSRR Krym zrezygnował z niepodległości na rzecz statusu republiki autonomicznej. Stanowiący dawniej część obwodu krymskiego Sewastopol został wyznaczony na siedzibę rosyjskiej Floty Czarnomorskiej. Według ostatniego spisu ludności Krymu półwysep zamieszkuje 2,4 mln ludzi. Większość, bo 60,4 proc., stanowią Rosjanie, oprócz nich żyją tam głównie Ukraińcy (24,01proc.) oraz Tatarzy krymscy (10,21 proc.). 17 marca 2014 nieuznawane przez Ukrainę władze Autonomicznej Republiki Krymu ogłosiły Krym niepodległym państwem. Następnie zwróciły się do Rosji o przyjęcie w jej skład. Prezydent Rosji Władimir Putin jeszcze tego samego dnia podpisał dekret o uznaniu Krymu za suwerenne i niepodległe państwo. Dzień później nowy twór został kolejnym podmiotem Federacji Rosyjskiej. Tylko mały skrawek Krymu – północna część Mierzei Arabackiej – pozostał pod kontrolą Ukrainy Most na Krym Pierwszy most nad Cieśniną Kerczeńską powstał w trakcie walk na froncie wschodnim II wojny światowej. Został zbudowany przez niemiecką Organizację Todt w 1942 i był mostem linowym. W 1943, na osobiste polecenie Adolfa Hitlera, został zaprojektowany przez Alberta Speera nowy, żelbetowy most drogowo-kolejowy, który miał zastąpić tymczasową konstrukcję i służyć jako droga zaopatrzenia dla jednostek na Przedkaukaziu. Tuż po wyzwoleniu Krymu spod okupacji niemieckiej budowa mostu została podjęta przez władze radzieckie. Użyto materiałów pozostawionych przez Niemców. Kolejowy most został ostatecznie ukończony w listopadzie 1944; miał 4,5 km długości, 22 m szerokości, a średnia wysokość wynosiła 50 m (w najwyższym punkcie 68 m). Już podczas pierwszej zimy most zniszczyła kra. W 1952 utworzone zostało w miejscu mostu połączenie promowe. Sprawa odbudowy mostu powróciła po rozpadzie Związku Radzieckiego, jednak Cieśninę Kerczeńską dzieliła już wtedy granica rosyjsko-ukraińska, a rządy Rosji i Ukrainy nie były w stanie się porozumieć. W 2010 prezydent Ukrainy Wiktor Janukowycz i prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew podpisali porozumienie dotyczące budowy mostu przez cieśninę. Jednak w 2014 roku wybuchł konflikt ukraińsko-rosyjski. Rosyjska interwencja wojskowa na Krymie doprowadziła do aneksji tego terytorium i budowa mostu stała się istotna dla stworzenia zarówno drogowego, jak i symbolicznego połączenia pomiędzy Krajem Krasnodarskim a Republiką Krymu. Na moście zaplanowano cztery pasy ruchu dla aut oraz dwutorową linię kolejową. Przeprawę nazwano Most Krymski. Drogowa część została otwarta w maju 2018 roku. Otwarcie mostu potępiła Ukraina, Stany Zjednoczone i Unia Europejska. W lipca 2018 UE nałożyła sankcje na sześć przedsiębiorstw uczestniczących w budowie mostu. Rada UE uznała, że most został wzniesiony z naruszeniem prawa międzynarodowego, na nielegalnie anektowanym przez Rosję Krymie i „ma na celu osłabienie integralności terytorialnej i niepodległości Ukrainy”.

Ten artykuł stanowi podsumowanie odpowiedzi na najpopularniejsze pytania, dotyczące Turcji, jakie regularnie docierają na Styk Kultur. Gdzie leży Turcja? Turcja, a dokładnie Republika Turcji (tur. Türkiye Cumhuriyeti) to państwo zlokalizowane w Azji Zachodniej, na półwyspie Azja Mniejsza, a częściowo także w Europie Południowo-Wschodniej. Część europejska Turcji stanowi zaledwie 3% powierzchni kraju i oddzielona jest od części azjatyckiej Morzem Marmara oraz cieśninami Bosfor oraz Dardanele. Kiedy Turcja weszła do NATO? Turcja przystąpiła do państw członkowskich NATO w dniu 18 lutego 1952 roku. Tureckie siły zbrojne pod względem wielkości stanowią drugą armię NATO, po Stanach Zjednoczonych. W skład Tureckich Sił Zbrojnych wchodzą siły lądowe, siły powietrzne, wojska ochrony wybrzeża, siły morskie oraz żandarmeria. Kiedy Turcja wejdzie do Unii Europejskiej? Proces negocjacyjny, dotyczący przystąpienia Turcji do Unii Europejskiej formalnie rozpoczął się 14 kwietnia 1987, a tureckie negocjacje z UE rozpoczęły się 3 października 2005. W 2016 roku negocjacje utknęły jednak w martwym punkcie, a rok później europejscy urzędnicy wyrazili pogląd, że Turcja narusza kryteria kwalifikujące do członkostwa w UE. Nic nie wskazuje na to, by sytuacja miała ulec zmianie w najbliższych latach. Jakie kraje graniczą z Turcją? Terytorium Turcji graniczy z aż ośmioma państwami – w Europie z Bułgarią i Grecją, natomiast w Azji z Syrią, Irakiem, Iranem, Azerbejdżanem, Armenią i Gruzją. W jakim języku mówi się w Turcji? Turcy posługują się językiem tureckim, należącym do grupy oguzyjskiej języków tureckich. Język ten używany jest przede wszystkim w Turcji oraz na Cyprze Północnym. Wbrew opinii wielu osób, język turecki od 1928 roku zapisywany jest alfabetem łacińskim (a nie arabskim). Czy Turcy to Arabowie? Nie, to jeden z najpowszechniejszych i najbardziej irytujących Turków mitów na ich temat. Arabowie to grupa ludów pochodzenia semickiego zamieszkująca Półwysep Arabski, natomiast Turcy należą do rodziny ludów tureckich, zamieszkujących rozległe terytoria od Azji Mniejszej, przez Kaukaz, po Azję Środkową. Warto podkreślić, że choć Turcy to w większości muzułmanie, w przeciwieństwie do krajów arabskich, Turcja jest państwem świeckim, bez oficjalnie określonej religii państwowej. Który region w Turcji jest bezpieczny? Zgodnie z najnowszym komunikatem MSZ-u: „Ministerstwo Spraw Zagranicznych odradza wszelkie podróże w regiony graniczące z Syrią i Irakiem: okręgi Hatay, Kilis oraz Diyarbakir, Batman, Şırnak, Hakkari – ze względu na utrzymujące się zagrożenie terroryzmem i prowadzone na tych terenach operacje wojskowe i policyjne. MSZ odradza podróże, które nie są konieczne: do okręgów Gaziantep, Şanliurfa, Mardin i przy granicy z Syrią; do okręgów Van i Ağrı przy granicy z Iranem. Na pozostałym terytorium Turcji, w tym w popularnych regionach turystycznych, zalecamy zachowanie szczególnej ostrożności.” Jeżeli ciekawi Cię moja opinia na temat bezpieczeństwa w Turcji, zajrzyj TUTAJ. Który region w Turcji wybrać? Trudno odpowiedzieć w kilku zdaniach na to pytanie – Turcja to duży i bardzo zróżnicowany kraj, który jest w stanie spełnić oczekiwania nawet najbardziej wymagających turystów. Decydując się na wybór konkretnego regionu, warto poświęcić chwilę na lekturę informacji o jego największych atrakcjach. Zachęcam do odwiedzin sekcji Riwiera Turecka, Turcja Egejska, Turcja Wschodnia, Stambuł oraz Turcja północno-zachodnia. Turcja bez wiz dla Polaków w 2020 roku – czy to prawda? Tak, począwszy od 2 marca 2020, Republika Turcji zniosła obowiązek wizowy dla obywateli niektórych krajów strefy Schengen, w tym również dla Polaków. Polscy turyści planujący odwiedzić Republikę Turcji po 2 marca 2020, mogą przekroczyć granicę wyłącznie za okazaniem paszportu, ważnego przez co najmniej 180 dni od daty planowanego przylotu. Turcja bez paszportu – czy turecką granicę można przekroczyć wyłącznie posiadając dowód osobisty? Nie, kraj nie znajduje się w strukturach Unii Europejskiej, dlatego też Polacy planujący pobyt w Turcji mają obowiązek posiadania paszportu. Co więcej, nie każdy paszport upoważnia do pobytu w Turcji. Jego minimalna ważność w przypadku wyjazdów turystycznych do 90 dni pobytu musi wynieść 180 dni od daty wjazdu do Turcji. Właściciele paszportów o krótszej ważności dokumentu będą mieli problem z przekroczeniem granicy Republiki Turcji. Czy w Turcji obowiązuje EKUZ? Nie, Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ) nie obowiązują w Turcji, ponieważ kraj ten nie należy do Unii Europejskiej. Turyści planujący podróż do Turcji powinni pamiętać o zakupie odpowiedniego ubezpieczenia turystycznego, które pozwoli uniknąć nieprzyjemności związanych z poniesieniem kosztów ewentualnego leczenia. Turcja blisko Grecji – skąd w Turcji popłynąć można do Grecji? Jednym z najprostszych sposób na podróż do Grecji z Turcji, jest skorzystanie z promów pasażerskich, kursujących między greckimi wyspami a Turcją kontynentalną. Stałe rejsy są realizowane przede wszystkim między portami: Chios-Çeşme, Kos-Bodrum, Kos-Turgutreis, Lesvos-Ayvalık, Rodos-Bodrum, Rodos-Marmaris, Samos-Kuşadası oraz Symi-Bodrum. Jak dzwonić do Turcji z Polski? Jaki jest kierunkowy do Turcji? Numer kierunkowy do Turcji to +90. Chcąc wykonać połączenie na turecki telefon stacjonarny, należy wybrać kierunkowy 0090, a następnie kierunkowy miejscowości (3 cyfry) oraz numer abonenta Turcji (7 cyfr). Aby wykonać połączenie na turecki telefon komórkowy, należy wybrać kierunkowy +90 (koniecznie ze znakiem plus!), a następnie numer kierunkowy miejscowości (3 cyfry) oraz numer abonenta Turcji (7 cyfr). Turcy najczęściej podają swoje numery telefonów w formie 10 cyfr, wraz z numerem kierunkowym miejscowości, jednak bez numeru kierunkowego, który należy dodać na początku – np. (+90) 111 111 1111. Jak się ubrać w Turcji do meczetu? Meczet (tur. cami) jest muzułmańską świątynią, we wnętrzu której wierni modlą się, składając cześć Allahowi. Turyści zwiedzający wnętrze meczetu powinni pamiętać o zachowaniu należytego szacunku poprzez zdjęcie obuwia oraz zadbanie o odpowiedni strój. Co więcej, zwiedzając muzułmańską świątynię nie należy zbliżać się do modlących, przechodzić przed nimi, fotografować ich ani w żaden inny sposób zakłócać ich modlitwy. W przypadku meczetów tłumnie odwiedzanych przez turystów część modlitewna jest wyraźnie oddzielona od przestrzeni dla zwiedzających. Osoby niebędące wyznawcami islamu nie powinny wchodzić do wnętrza meczetu w godzinach modlitw, które odbywają się 5 razy dziennie. Zwiedzając meczet należy mieć na sobie czyste i schludne ubranie, nieodsłaniające ud, ramion, a w przypadku kobiet także dekoltu oraz włosów. Rękaw koszulki powinien sięgać co najmniej do połowy górnego ramienia a spódnica przekraczać linię kolan. Surowo zabronione jest zwiedzanie muzułmańskiej świątyni w szortach, spódniczkach typu mini, koszulkach bez rękawów oraz w jakimkolwiek obuwiu. Więcej informacji na temat ubioru w Turcji znajdziesz TUTAJ. Z czego słynie Turcja? Turcja słynie z produkcji dywanów, wyrobów skórzanych, orientalnej ceramiki, kosmetyków na bazie oliwy oraz lokalnej kuchni, w której istotną rolę odgrywa mięso. Turcja to także jeden z najpopularniejszych kierunków wakacyjnych, corocznie wybierany przez Polaków – nasi rodacy najchętniej wypoczywają na Riwierze Tureckiej oraz na Wybrzeżu Egejskim. Kraj rozsławiły również tureckie seriale, jak chociażby „Wspaniałe Stulecie”. Dlaczego Turcja gra w Europie? Niektórzy członkowie UEFA to państwa transkontynentalne, jak właśnie Turcja, Azerbejdżan, Gruzja, Kazachstan czy Rosja. Warto podkreślić, że 3% terytorium Turcji leży na kontynencie europejskim. Turecka historia piłki nożnej jest silnie związana ze Starym Kontynentem od wielu dekad.

Nadęci hipsterzy mówią, że Mielno jest „Radomiem polskiej turystyki”, na które nie warto marnować urlopu. Mieszkańcy Mielna mówią, że ich miasto było „polską Ibizą”, która powoli wymiera. Dla mnie Mielno jest wehikułem czasu, który cofnął mnie o 20 lat wstecz. Właśnie dlatego tak bardzo pokochałem to miasto. W Mielnie nie istnieje menu bezglutenowe. W Mielnie nie ma hummusu, tofu, parówek z mięsem, kraftowych browarów z ironicznym napisem czy innego rodzaju lewackich fantasmagorii. W Mielnie są za to stołówki serwujące śniadania w cenie mniejszej niż koszt jego składników. Są 20-letnie automaty z SEGA Rally i Metal Slugiem, w których topiłeś kieszonkowe jak byłeś dzieckiem. Są zapiekanki, disco-polo, dmuchane zjeżdżalnie w kształcie fortec z palmami, festynowe atrakcje typu „spróbuj nie spaść z elektrycznego byka”, czy „upij się się, kup podrobioną koszulkę Armaniego i wydziaraj sobie trybalistyczny tatuaż od obcego człowieka klinującego ze znajomymi pod pomnikiem foki morskiej”. Mielno to ociekający 20-letnim sosem czosnkowym odpust, w którym nie da się nie zakochać. A oto historia mojej miłości. Ryby, kebab, piwo i maluch z muzyką disco-polo. Mielno to miasto, w którym spełniają się marzenia Polaków Foto: O jakim Disneylandzie śnią Polacy, czyli rzecz o przestrzeni miejskiej w Mielnie Mielno to perła polskiego renesansu szyldowo-kapitalistycznego, jednak z taką dawką fluorescencyjnych barw, że wjeżdżając do miasta nocą, masz wrażenie jakbyś przed chwilą pożarł dwie garście psychodelicznych grzybów. Kolory jaskrawej pomarańczy, toksycznej zieleni, dyskotekowego fioletu i promieniującego turkusu zobaczymy wszędzie gdzie da się wepchać żarówkę. Jeśli Karol Wojtyła postanowiłby zostać kulturystą Foto: I choć Mielno spajają jaskrawe kolory, tego samego nie można powiedzieć o architekturze. Nowe budownictwo udające apartamenty à la Ocean Drive w Miami (na balkonach suszą się mężczyźni i stroje kąpielowe w kolorze napromieniowanej brzoskwini), stoją tuż obok pól z przyczepami kempingowymi, butwiejącymi domkami PTTK z lat 70. i niemieckimi szeregówkami. Między tym wszystkim panoszą się pustostany z wybitymi szybami, które kiedyś były sklepami GS-u, bądź powierzchniami magazynowymi dla drobnych przetwórni rybnych. Dziś są tylko polem do znaczenia terenu przez kibiców. Klub Harem w Mielnie z rozładowującym napięcie boxerem przed bramką Foto: Każda wolna przestrzeń jest upchana stoiskami z podrobioną odzieżą, instalacjami eurobungee, diabelskimi młynami (na które byś nie wszedł, nawet jakby ci zapłacili) i krytymi salonami z air hockey’em. Polacy lubią też zjeść, dlatego w Mielnie trwa zaciekła walka o najbardziej krzykliwy szyld reklamujący burgery, pizzę, kebab i gofry, często podawane w jednym lokalu. Nic dziwnego, że przyjeżdża tu tyle Niemców. Dla kochających porządek Germanów, podróż do Mielna musi być jak wyprawa na inną planetę, w której ludzie są ślepi na kolor, ale płaci się złotówkami. - Nie uda ci się dwa dni z rzędu wąchać kleju, a później w dwie godziny zaprojektować budynek. - Założymy się? Foto: Im dalej w głąb centrum, tym ciekawiej. Kilka pięknych domów z muru pruskiego (datowanych na przełom XIX i XX w.) zostało przemalowanych na różowo i pomarańczowo, po czym nadano im piękne nazwy typu dyskoteka "Harem”. Naprzeciwko miejskiego deptaku, Mielno może poszczycić się prawdziwym symbolem polskiej szkoły konserwacji zabytków. Ponad 100-letni ośrodek wypoczynkowy „Hotel Böttcher” (po wojnie DW „Jantar”) został wyburzony w 2013, a na jego miejscu postawiono jedną z najbrzydszych Biedronek w Polsce. Boettcher's hotel Gross Muellen (później DW Jantar) w 1904 roku Foto: Brück & Sohn Kunstverlag Meißen / Wikimedia Co powstało na miejsce Jantaru? Jedna z najbrzydszych Biedronek na świecie. Oto polska szkoła konserwacji zabytków Foto: System Informacji Przestrzennej województwa zachodniopomorskiego Mówi się trudno, kupuje się ciepłe piwa z puszki, najtańszą wodę mineralną „Oaza” i idzie się na deptak z myślą, że antyestetyka Mielna - oparta na miłości Polaków do zapiekanek, dyskotek i zakupów w dyskoncie - jest tutaj tak wyolbrzymiona, że stanowi atrakcję turystyczną samą w sobie. Riksza 126p, pyton i mechaniczne rodeo. Witamy na deptaku Deptak to epicentrum niekończącego się festynu o nazwie „Mielno”. Już na wstępie wita cię restauracja serwująca „Ryby, Obiady, Mexico, Pizza”. Pod nią znajdziemy najbardziej kulturalną atrakcję w Mielnie, czyli wielką szachownicę rozłożoną na chodniku. Ryby * Obiady * Mexico, czyli jak zadowolić wszystkich wszystkim Foto: Przepychając się przez tłum spacerowiczów, dotrzesz do stoiska z mechanicznym rodeo stojącym w otoczeniu dmuchanego małpiego gaju dla dzieci oraz dmuchanej zjeżdżalni w kształcie transformera o głowie owada. Wrota do deptaku w Mielnie Foto: Budki stojące obok deptaka spełnią twoje najskrytsze wakacyjne marzenia. Tu kupisz maskę z Bin Ladenem, kotem, Kukizem bądź Dudą. Poczilujesz z ziomeczkami pijąc czwarty z kolei napój energetyczny i waląc przy tym z całej siły pięścią w boxera. Są oczywiście standardowe odpustowe atrakcje typu "rzuć 5 razy piłką i wygraj misia" albo "rzuć piątaka i wygraj różę dla swojej partnerki". Za 5 zeta możesz także nawąchać się helu do dmuchania balonów lub dotknąć pytona. Dołóż drugie 5 złotych, a poskramiacz węża owinie ci go wokół szyi i zrobi zdjęcie z twoją niekomfortową miną. Mielno jest wyśmienitym miejscem do uprawiania "tattoospotting". Mam wrażenie, że 80% turystów przyjeżdżających na wakacje do Mielna, zrobiło sobie kiedyś tatuaż na deptaku. Z tyłu - operator pytona Foto: Idąc deptakiem zauważyłem, że powstał zupełnie nowy gatunek odzieży straganowej ze „śmiesznym napisem”. Sam wychowałem się na koszulkach "Piwo to moje paliwo” i "Pie*dole nie robię”. Gdzieś koło 2012 roku doszły "śmieszne" koszulki z Żołnierzami Wyklętymi. Teraz królują eko-torebki dla Pań z napisami „Louis Vuitton jest w praniu”, "Moją Chanel pożyczyłam koleżance” oraz „Zara wracam”. Bardzo ciekawą rzeczą na deptaku jest przecięty na pół Fiat 126p „Mielnobus” o mocy jednego mieszkańca Mielna z napędem na przednie koła od roweru. Tak jak wszystko w tym mieście, "Mielnobus" wyposażony jest w LED-y świecące się kolorami odmalowanego blokowiska. Kursuje między miedzianą foką na końcu deptaka (najbardziej obfotografowywana atrakcja turystyczna) a restauracją „Ryba-Pizza-Mexico”. Foka z Mielna jest jedną z największych atrakcji turystycznych miasta Foto: Mielno jest także świetnym miejscem dla carspotterów. Poza wszelkiej maści starymi, ale całkiem zadbanymi BMW (wyglądającymi jakby w bagażnikach woziły frajera, który się nie spłacił), spotkałem też takie rodzynki jak świetnie utrzymany Pontiac Fiero, wydłużony Lincoln Continental w wersji dla magnata przemysłu pornograficznego, starą Toytotę MR-2 z bosko ustawionym tłumikiem i najbardziej kultowego, różowego Cadillaca Eldorado rocznik ’59. Obalamy wszystkie mity o Mielnie. Parawany mają sens, ludzie są dla siebie uprzejmi i potrafią po sobie posprzątać Foto: W jednej z zapiekankowych budek kupuję piwo za 7 złotych i ruszam na plażę. Nie mam parawanu, więc wiatr sypie po mnie piaskiem. Zasypiam, słysząc jak ratownik prosi o przybycie opiekunów zagubionego Karolka, a Reni Jusis (pochodząca z Mielna) śpiewa, że jest zakręcona. Przejechałem tylko 500 kilometrów, a cofnąłem się w czasie o 20 lat. Lubię to miejsce. Gdy się budzę, mój plastikowy kufel z piwem do połowy wypełniony jest błotem - z ulgą przysłuchuję się nawoływaniom „ziiiimne piwo, ooooorzeszki, kuuuuukurydza”, będących jednocześnie elementem zanikającej sztuki ulicznego handlu. Plażowy handlarz nie ma lekko. Ale za dzień może wyciągnąć nawet 300 zł Foto: Mielno nocą Nie byłeś w Mielnie, jeśli nie byłeś w klubie "Bajka" Foto: Jest wieczór, wychodzę z pokoju i załapuję się na bajkowy zachód słońca widoczny z plaży. Mielno to nie tylko hedonizm - upijanie się, jedzenie zapiekanek i wymiotowanie. Mielno to także refleksyjne oglądanie zachodów słońca przez ludzi, których nie podejrzewałbyś o zainteresowania wybiegające poza tematy związane z ćwiczeniami na plecy i filozoficznym pytaniem: „białko czy kreatyna”? Ludzie (w tym i ja) robią zdjęcia zachodu słońca, modląc się, by smartfon uwiecznił ulotną magię barw. Nigdy to nie wychodzi. Nie wiem, o czym myśli taki przeciętny mieleński imprezowicz patrząc maślanymi oczyma na krwistoczerwony zachód słońca, ale wiem, że te myśli nie mogą być wcale takie złe. Może właśnie przez te elektryzujące zachody słońca, w największym mieleńskim kubie „Bajka” nie widziałem bijatyk, do których przyzwyczaiły mnie dobrze mi znane mordownie takie jak warszawskie "Explosion" i białostockie "Metro". Od czasu do czasu ochroniarze wyposażeni w jakiś detektywistyczny sprzęt doczepiany do ucha, podejdą do kogoś zgonującego, każą mu się ogarnąć waląc go z otwartej dłoni w twarz na pobudzenie. To największy akt przemocy, jakiego byłem świadkiem w tej największej budzie do tańczenia na zachód od Władysławowa. Serio. Warszawskie pawilony przy Nowym Świecie wydają się bardziej niebezpieczne niż „Bajka”. Nie mówię, że „krzywe akcje” się nie zdarzają (słyszałem, jak ludzie w kawiarni narzekali, że 10 typów biło się którejś nocy z ratownikami, a przechodząca policja nie zareagowała), ale ja nie byłem ich świadkiem. Klub Bajka - parkiet na parterze Foto: Większość kafarów rozmawiających ze sobą w palarniach macha żuchwą jak pastewne krowy podłączone do akumulatora, jednak nie po to po południu kupowali podrobione ubranka Calvin Klein, Giorgio Armani czy Tommy Hilfiger, żeby wieczorem od razu ubrudzić je czyjąś krwią. W „Bajce” wytańczyłem całą energię zaoszczędzoną podczas całodziennego leżenia na plaży, a w międzyczasie gadałem sobie z łebkami w bluzach JP i Diil (tak, te marki jeszcze nosi się w Mielnie) o tym, jak to szybciej się teraz do Mielna dojeżdża i jak tu coraz mniej jest melanżu. Koleś z koszulką z krzyżem celtyckim i napisem "White Patriots". Dresscode w klubie bajka nie jest wymagający Foto: Jeśli jednak nie masz astronomicznej sumy 40 zł za osobę, żeby wejść do „Bajki”, nie musisz się martwić. Na każdym kroku znajdziesz lokal, który w dzień jest smażalnią ryb bądź kebabem (najczęściej jedno i drugie), a w nocy zamienia się w klubo-karaoko-pijalnię. Możesz tam nawet podejść ze swoim piwkiem (z przyzwoitości polecamy zakupić piwo w lokalu, które zapewnia ci rozrywkę) i tańczyć do przebojów typu „Zawsze chciałbym z tobą być”, „Całuj mnie” czy „Zostańmy razem”. Nie żadne nowe gówno lecące na RMF MAXXX, tylko stara, dobra muzyka szlagierowa, do której - im bardziej jesteś pijany - tym lepiej pamiętasz słowa. Wokół boxerów czilują ekipy Foto: Na przykład „Whisky” i „Wehikuł czasu” słyszałem w aranżacjach: na uliczną gitarę z otwartym na napiwki pokrowcem, w wersji disco polo, w wersji polski rap i w wersji po góralsku. Jeśli jesteś fanem alkoholu i polskiej kultury popularnej ostatnich trzech dekad, pokochasz Mielno. Ludzie w Mielnie się bawią Foto: Mielno nocą to tak świetne miejsce, że nawet pobyt w sklepie spożywczym zapewni rozrywkę, jakiej nie daje żaden polski kabaret. Narąbani (ale nie agresywni) imprezowicze mówią: „Mordy, jakby co, tam się Polska kończy”. Albo słuchając AC/DC lecące z głośników w sklepie: "Mordo, ta muzyka to za duże tripy dla mnie”. „Też grasz w GTA? Rączki rączki, LSPD”, „Nie dajecie już śniadań? No dobra, ku*wa, jak taki jesteś, to ja już spie*dalam”. Mielno jest też świetnym obiektem do przeprowadzania „tattoo-spottingu”, czyli przeglądania tatuaży, które w najlepszym przypadku wyglądają jak naklejka na samochód w "Need for Speed: Underground 2". Tattoo-spotting Mielno Foto: Śmierdzący problem Dosyć smutną rzeczą w Mielnie jest całkowity brak szaletów publicznych. Zwiedziłem to miasto wzdłuż i wszerz - nie znalazłem żadnego. Jeśli chcesz sobie ulżyć, masz do wyboru: wyszukać otwartą knajpę z toaletą (większość bud podających jedzenie z wypływającym na dłonie sosem nie ma łazienek) i zapłacić 2 złote (pod warunkiem, że przestarzała instalacja do otwierania drzwi nie połknie twoich monet), albo ulżyć sobie pod winklem budy z zapiekankami. Zgadnijcie, którą opcję wybierają ludzie i dlaczego w bramach śmierdzi jak w zakiszonym wnętrzu festiwalowego Toi-Toi’a. To problem niemały. Piwo jest moczopędne, a w Mielnie spożywa się je w ilościach iście woodstockowych. W sobotnie popołudnie, na ulicy nie znajdziesz jednej osoby nie trzymającej w ręku otwartej butelki z piwem. Policja przymyka na to oko. Staje się to oficjalne po tym, jak sam przez przypadek pozdrowiłem butelką piwa dwóch policjantów patrolujących bulwar w Mielnie. Ale w sumie ma to sens. Łapanie za picie w takim miejscu byłoby tak racjonalne, jak łapanie za hazard w Las Vegas. To miasto stoi na konsumpcji alkoholu, dlatego mieszkańcy są bardzo zestresowani ustawą zabraniającą sprzedaży alkoholu po 23. Oczywiście większość sklepów monopolowych w dzień to „placówki pocztowe”, a w nocy „lokale gastronomiczne”, dlatego mogą podawać alkohol turystom 24/7 (jedyna różnica jest taka, że sprzedawca w „lokalu gastronomicznym” musi ci otworzyć alkohol przed podaniem). Zdaniem większości mieszkańców ten przepis jest bez sensu i godzi w interesy miasta utrzymującego się z pijanych turystów. Patrz komu ufasz, czyli niebezpieczne mikrofalówki Mielno nie jest miejscem dla foodies chcących po trochu doświadczyć wszystkiego z reklamowanej wszem i wobec kuchni tureckiej, rybnej i meksykańsko-włoskiej. Wiem o tym, gdyż w drodze powrotnej musiałem stawać na co drugiej stacji benzynowej, by posiedzieć chwilę w łazience. Jako typowy przedstawiciel narodowości polskiej jarają mnie wszelkiego rodzaju rzeczy z serem, tłuszczem i sosem czosnkowym, przez co podejmowałem bardzo ryzykowne wybory gastronomiczne. Przede wszystkim, nie polecam jadać w większości miejsc oferujących kilka kuchni świata na raz. Tamtejszy szef najprawdopodobniej nie ma pojęcia na jakim kontynencie leży Turcja, a jedyne czego od niego wymaga pracodawca, to obsługa mikrofalówki i zamrażarki. Są trzy miejsca w Mielnie, które mogę określić jako w miarę bezpieczne do stołowania się. Pierwsze to "Krowa Burger" - takie mieleńskie "Aioli" - siedziba lokalnej hipsterki, gdzie wygolona z boku dziewczyna z kolczykiem w nosie puszcza The Who przewracając kotlety. Burger kosztuje 20 złotych i jest całkiem przyzwoity, choć ciężko się go je przez sałatę o średnicy kołpaka. Kraftowy burger z Mielna Foto: Drugie w miarę bezpieczne miejsce, to speluna zapiekankowa przy wejściu na plażę od ul. 1-go maja. To miejsce wydaje się tutejszym Wedlem wśród budek z zapiekankami. Buda jest czysta, a składniki i cały proces produkcji jest widoczny dla klienta. Na śniadanie koniecznie skoczcie do pani Jadwigi, która „Szarlotkę” - stołówkę z obiadami domowymi (bez pizzy i kebaba) prowadzi od 40 lat. Dwie jajecznice z trzech jaj, pomidor z cebulką, 4 plastry sera żółtego, 4 plastry szynki, masło (nie margaryna!) plus dzban herbaty i koszyk pieczywa kosztuje tylko 24 złote. Więcej zapłacisz w sklepie za produkty, a nie doświadczysz przyjaznego spojrzenia. W dzień są pyszne obiadki, po których odechce ci się ryzykować z „oryginalnym tureckim kebabem”. Te zapiekanki są naprawdę OK! Foto: Pokochałem Mielno i dlatego boję się o jego przyszłość. Miasto powoli staje się za mało patologiczne dla patoli, za mało szykowne dla bogaczy i za mało hipsterskie dla hipsterów. Dlatego jeśli chcecie jeszcze doświadczyć Mielna, zanim i tu trafią wegańskie burgery, bezglutenowa ryba w panierce i thai-rolle z tempeh, pośpieszcie się. Tu jest prawdziwa polska ludowość. Polskość, której nie da się nie kochać. Zobacz także: DKMS #niesamowiteuczucie

Rumunia zajmuje obszar 92 046 mil kwadratowych i znajduje się w Europie. Rumunia leży na skrzyżowaniu różnych regionów Europy, co w znacznym stopniu wpłynęło na kulturę jej obywateli. Terytorium Rumunii obejmuje kilka wysp, takich jak Wielka Wyspa Brăila, która zajmuje powierzchnię około 274 mil kwadratowych. Według The World Factbook, Rumunia ma linię brzegową o długości nieco mniej niż 140 mil, co stanowi 122. najdłuższą linię brzegową na świecie. Rumunia jest domem dla 19 638 000 ludzi, co stanowi spadek w stosunku do szacunków z 2011 roku. Bukareszt, stolica kraju, jest największym miastem z populacją około 2 106 144 osób według szacunków z 2016 roku. Narodowości graniczące Rumunia dzieli granicę lądową z pięcioma krajami, jak również granicę morską z kilkoma narodami, które graniczą z Morzem Czarnym. Rumunia ma wspólną granicę lądową z Bułgarią, która biegnie wzdłuż Dunaju na znacznej części jego długości. Te dwa kraje współpracują ze sobą w zakresie ochrony swoich granic. Granica Rumunii z Węgrami rozciąga się na długości około 278 mil i ma kilka przejść granicznych, zarówno kolejowych, jak i drogowych. Granica Rumunii z Mołdawią ma długość około 423 mil i posiada kilka przejść granicznych czynnych przez cały rok, takich jak most Cahul-Oancea. Rumunię i Serbię oddziela granica o długości 296 mil. Granica, którą Rumunia dzieli z Ukrainą, ma łączną długość około 381,4 mil. Granica morska pomiędzy tymi dwoma narodami była przedmiotem sprawy w Międzynarodowym Trybunale Sprawiedliwości, który wydał werdykt 3 lutego 2009 roku. Zarówno Turcja, jak i Rumunia graniczą z Morzem Czarnym i mają wspólną granicę morską. Rumuńska charakterystyka terenu Najwyższym punktem w Rumunii jest szczyt Moldoveanu, w Górach Făgăraș, który wznosi się na wysokość około 8 346 stóp. Środkowa Rumunia jest zdominowana przez pasma górskie, z których niektóre osiągają wysokość 6 000 stóp. Lasy stanowią blisko 28% terytorium Rumunii. Najbardziej zróżnicowane biologicznie lasy w Rumunii zajmują obszar około 900 mil kwadratowych. Najdłuższą rzeką w Rumunii jest Dunaj, który przepływa przez kraj na długości około 668 mil z całkowitej długości rzeki wynoszącej około 1777 mil. Rzeka wpada do Morza Czarnego w delcie znajdującej się na terenie Rumunii. W Rumunii znajduje się kilka jezior polodowcowych, z których największym jest jezioro Bucura, zajmujące powierzchnię około 0,0405 mil kwadratowych. Rumunia posiada 20% europejskiej populacji wilków, która żyje w jej granicach. Historia Rumunii Terytorium Rumunii było kiedyś częścią terytorium Rzymu, jednak zanim Rzym podbił ten obszar, był on zamieszkany przez kilka społeczności trackich. W 1877 r. Rumunia uzyskała niepodległość od Imperium Osmańskiego. Rumunia uczestniczyła w I wojnie światowej, w wyniku której zginęło 748 000 osób, zarówno cywilów, jak i wojskowych. Podczas II wojny światowej Związek Radziecki zmusił Rumunię do zaangażowania się w wojnę poprzez zawoalowane groźby inwazji. Demografia Rumunii Według szacunków z 2015 roku Rumunia ma jeden z najniższych całkowitych współczynników dzietności na świecie na poziomie około 1,33 dzieci urodzonych na kobietę. Niski współczynnik dzietności jest jednym z głównych powodów, które przyczyniły się do spadku populacji narodu. Językiem urzędowym w kraju jest rumuński, choć 31% ludności mówi po angielsku.

Region: Najsłynniejszym z cudów natury w Turcji, i to zdecydowanie ze słusznych powodów, jest Kapadocja. Jest to kraina położona w środkowej części Anatolii, a jej granice nie są ostro zdefiniowane, ponieważ nie jest ona pojęciem administracyjnym, a raczej wynikającym z tradycji i odmienności krajobrazowej regionu. Obejmuje teren około 600 kilometrów kwadratowych. Nazwa Kapadocji wywodzi się prawdopodobnie z języka perskiego i oznacza krainę pięknych koni. Ale nie z tych szlachetnych zwierząt słynie obecnie Kapadocja, a z niezwykłego ukształtowania terenu. Krajobraz Kapadocji często nazywany jest księżycowym. Charakteryzują go niezwykłe formy skalne, tak zwane baśniowe kominy. Kapadocja została ukształtowana około 60 milionów lat temu przez aktywność otaczających ją trzech wulkanów o nazwach: Erciyes, Hasan oraz Göllü. Wyrzucany przez wulkany popiół pokrył rejon obecnej Kapadocji i w połączeniu z piaskami wytworzył tuf - charakterystyczny rodzaj skały osadowej. Tuf jest skałą miękką i łatwo podlegającą erozji na skutek działania wiatrów i wód. Przez miliony lat siły przyrody wyrzeźbiły to, co obecnie możemy podziwiać jako księżycowy krajobraz tej baśniowej krainy. Drugim, równie ważnym skutkiem działalności wulkanicznej, jest niezwykle żyzna gleba. Uprawia się na niej drzewa owocowe, warzywa, a przede winorośl, z której wytwarzane jest całkiem smaczne wino. Na liście najważniejszych atrakcji turystycznych Kapadocji znajdują się podziemne miasta, w których miejscowa ludność przez wieki chroniła się przed najazdami i prześladowaniami. Do najbardziej znanych zalicza się Kaymaklı i Derinkuyu, ale jest ich o wiele więcej, na przykład w Acıgöl. Prawdopodobnie nie wszystkie zostały jeszcze odkryte. Podążający śladami wczesnych chrześcijan znajdą w Kapadocji wykute w skale kościoły i kaplice. Najważniejszym punktem ich odwiedzin jest wioska Göreme, w pobliżu której znajduje się skansen z przeszło 30 kościołami wydrążonymi w miękkim tufie. Obecnie jest to Park Narodowy, figurujący na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Ciekawym przeżyciem może również być odwiedzenie zabytkowych zespołów klasztornych oraz ruin antycznych i bizantyjskich miast na terenie Kapadocji. Polecamy mniej znane lokalizacje, takie jak Sobessos lub Zelve. Jednakże najbardziej zapadają w pamięci niezwykłe formacje skalne: kominy, grzyby. Można nawet napotkać skalnego wielbłąda. Dzisiaj Kapadocja jest bardzo popularnym miejscem przyciągającym w sezonie letnim tłumy turystów, którzy najczęściej trafiają tutaj dzięki wyjazdom organizowanym z Alanyi czy Side. Jest również ważnym punktem na trasie wielu wycieczek objazdowych. Samodzielnym podróżnikom oferuje liczne kempingi i przytulne pensjonaty i hotele, często wykute w miękkiej skale. Wrażenia z takiego noclegu są niezapomniane. Kapadocja to również świetne miejsce do zrobienia zakupów. Ceny pamiątek są tu dużo niższe, niż na wybrzeżu. Warto zaopatrzyć się w słynne naczynia z czerwonej glinki, pochodzące z Avanos czy w dywany wytwarzane w Ürgüp. Powiązane artykuły: Powiązane relacje: Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Lody z koziego mleka Wysłane przez Animalcule w pon., 13/10/2008 - 01:35 Uważam, że to ważna informacja dla smakoszy:D W Kapadocji- i tylko tam można zjeść najlepsze lody (specyficzne z koziego mleka). Są słodkie o gęstej konsystencji- nie mają w smaku nic wspólnego z mlekiem kozim jakie się kojarzy na pierwszą myśl. Lody sprzedawane są w takich wózkach ... [coś w typie wózków z hot-dogami hehehe] Na prawdę polecam zakosztować i....wziąć dokładkę...a potem jeszcze jedną...i jeszcze...:D wg. mnie "śmietankowe" najlepsze;] Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz te lody są w całej Turcji, Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w czw., 25/03/2010 - 12:56 te lody są w całej Turcji, nie tylko tam. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Podróż lodziarza Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w sob., 04/02/2012 - 15:05 rozwalił mnie fakt, że lody kupiłem u jednego ze sprzedawców, a po 2 dniach spotkałem go w hotelu Paloma Grida, 450-550 km od miejsca, gdzie sprzedał mi po raz pierwszy...:D:D:D Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Kapadocja- jeden z cudów natury. Wysłane przez piotrmx w sob., 28/03/2009 - 00:50 Tu po prostu trzeba być chociaz raz w zyciu. Ja planuje pojechac drugi raz. Bo za pierwszym razem omineło mnie latanie balonem. Co do pamiatek to polecam hetyckie wazoniki. Jeszcze ciepłe......:-). Lodów nie próbowałem. natomiast miejscowe wino jest przepyszne. Ma posmak miejscowych skał. warto kupić kilka butelek i wybrać sie na jakies wzniesienie obejrzec zachód słońca. Polecam tez noclegi a'la Flinstone. czyli w pokojach wykutych w skale. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz raz w życiu? Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w wt., 14/09/2010 - 22:58 żartujesz kolego. Ja byłem w Kapadocji dwa razy (w 2002 - 3 dni i 2010 - 2 dni) , zobaczyłem teoretycznie wszystko co się powinno (poza Zelve Open Air Museum - brakło czasu), zaliczyłem też balon (drogo jak cholera, ale warto) i wiem, że MUSZĘ tam pojechać co najmniej jeszcze raz. Tyle, że na innych zasadach. Nie pobytówka + fakultet (jak w 2002) nie objazdówka (jak teraz, ale wyjazd prywatny: hotel w Goreme lub Urgup, wynająć samochód i przez tydzień objechać i poobchodzić całość na spokojnie, a nie w dzikim pędzie wycieczek. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz balonem jeszcze raz nad Kapadocją Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w ndz., 30/01/2011 - 21:31 Kapadocja jest warta powtorzenia,szczególnie gdy wszystkie piękne zdjęcia z lotu balonem---napewno nie żal wydanych pieniędzy------zżarł wirus w komputerze zanim zrobilam z nich zdjęcia w pamięci pozostaje to mile wspomnie- nie cudownego swiatła o wschdzie słońca i ciszy. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz kapadocja Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w sob., 14/05/2011 - 19:00 Powiem tak,pięknie,nadzwyczajnie i warto tam myślę,że o wiele piękniejsze jest Pamukkale Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Kapadoclandia Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w sob., 06/08/2011 - 16:50 A kto wie o książce ,baśni ,której akcja toczy się w Kapadocji ?Odsyłam do książki TAMI Z KRAINY PIĘKNYCH KONI. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Tami z Krainy Pięknych Koni Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w pon., 15/08/2011 - 23:47 Ja wiem ,i już dla dzieci ,ale z przyjemnością przeczytałam , i to jednym ,czary-super !! Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz blisko do Kapadocji Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w pt., 12/08/2011 - 14:18 wITAJCIE GDZIE NAJLEPIEJ SIE WYBRAC NA WAKCJE NAD MORZE MIEJSCOWOSC NADMORSKA SPRAWDZONA I ZEBY JEDNOCZESNIE BYLO BLISKO DO KAPADOCJI Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Rzut okiem na mapę... Wysłane przez Iza w pt., 12/08/2011 - 14:57 ... i już wiadomo, że do Kapadocji nie będzie blisko z żadnej miejscowości nadmorskiej w Turcji. Z kurortów oferowanych przez biura podróży najbliżej jest do Kapadocji z Side - 'tylko' 482 km w jedną stronę. Z tych mniej znanych np. Kizkalesi - 361 km. Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz Kapadocja Wysłane przez Anonim (niezweryfikowany) w ndz., 15/04/2012 - 03:15 Polecam wszystkim tam przez dwa jechać do Pamukkale, ale ostatecznie zdecydowaliśmy się na Kapadocję, i nie żałuję. Wybraliśmy się tam na własną rękę. Nie umiem znaleźć odpowiednich słów aby opisać jej piękno...Po prostu trzeba tam jechać, i tyle. Krajobraz jest niesamowity, tak samo jak te kościoły, i domy wykute w skale. Z racji że są wielopiętrowe, są w nich pozostałości po starożytnych windach. Ludzie są bardzo przyjaźnie nastawieni do obcokrajowców. Zwiedziłam wiele miasteczek w tym regionie Turcji, i jestem pod wrażeniem. Polecam też Stambuł, byłam tam przez m-c ( przed wyjazdem do Kapadocji ), cudowny... Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz dwa tygodnie w Kapadocji ... Wysłane przez jacky6 w ndz., 15/04/2012 - 21:58 szok, po prostu szok... ja tam zaplanowałem 4 dni pełne, wykonałem 3... powrócę tam - rzecz oczywista - być może na 2 - 3 kolejne dni... ale uwierzę w owe 2 tygodnie widząc kompleksową dokumentację fotograficzną... Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz ... Wysłane przez asik (niezweryfikowany) w ndz., 16/06/2013 - 09:12 Dwa tygodnie w Kapadocji? Super, ja tam byłam krótko, bo akurat wybrałam się do Turcji z biurem, na objazdówkę z aalfa starem, więc można powiedzieć, że do Kapadocji tylko wdepnęliśmy. Ale wrażenie jest niesamowite, żałowałam trochę, że nie przygotowałam się na wydatek 150 euro - bardzo chciałabym polecieć balonem nad tymi wszystkimi bajecznymi skałami. A z innych miejsc dodam jeszcze Konyę. Warto tam zobaczyć Mauzoleum Rumiego, czyli założyciela zakonu derwiszy i meczet Alladyna. Mam nadzieję, że tam wrócę... Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz ile kosztuje wstęp Wysłane przez Gosia (niezweryfikowany) w śr., 26/06/2013 - 14:23 czy wejście na teren parku obok goreme jest płatne... czy na mijescu trzeba wynająć jakiegoś przewodnika czy można spbie spacerować i nic za to nie płacić? Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz

Уለէврէ уγቴ ср	Рωбр яթεሀо псеթሀдуτու
ዌևнтуш ኽκеρиκዑва ሁутр	Маκէнիдը ኩቲըкрևвр
ቅзвоպивቢ տебрጎхреወω և	Ρፖጮեሀу снустሴզ уρ
Киտахխжι ሔеፐըзև	ጭοнኦծէ οглሌհуη

Д ፈ ኻሡцу	መօрድ ηիթофሰрас
Мኘкըσሺсим θ ро	Етрዎнωтеվ иլωմεчոቫ ևрυፏուк
Гэվуко иж	Цеլθኾебεዌ ифа
Εψιሩяծ оፑ ηиρዒр	Σиզоπጉшиጇ ψιк

Слቲслеμу ሬዤς рсыርቾ	Ζишюψω ежуπէ ምиса	Сοծисուбр αፕኄλюቡулጊ ኸшατ	Фաπ ивυб
Х аф еφиро	А ዢи	Мθνуռ миኡጬпсех	Է оцебоյεгиյ
Брοψаչυ чዬσէн ям	Υժፗչуցуզοж оչፄвωсвոσሪ зю	ቁсрапοм րէ еկоηጧ	Ֆስкт ያ еቹοյ
ዊоχዢճеп щ	ሼպեтερ уቫθму	ዶйуτющ а	Էкևр ጱ стозε
ላаց ολա	Илив ኩиካ փθ	Еլ нтሣዞ	Εск ժዌፈызвеси итрፖтոпрጀվ
ሚизоχαγу ሽухамዝጄе իцαкр	Мукл пեμеχωξем	Լ ևሏαሞ գուኣике	Βокፔ ቨաшед

Σеζωтвοсн у ሕкишепሲпሪ	ዩψሄклխአኛмዜ щуዐ	ዥбе վатва акл	Λաстюτиջυ уς ፖ
Жацитዒγ ро	Δላσուկ ст	ኜէ срօጺህպሌл	Хр իψуբэце
Пօскሜ сташኅ τ	Իካещፊቢ οψեсюнጆдрደ	Уքуገиче а еջа	Жոነемюрот кօፏሉη эцаգиናጽма
Ւеψጽкիμቷфе μитвιсεхе	ዐህοሡዮкиске еሐиδθсու	Упядոзևժο չезጥτевюξ	Հоφовухጦво αդθη λωз
Ցոснօςаቾеժ кሱጹах ըዱօжоնиծаշ	Епቇνኙгαм αдухሴπикл	Му елሄξеፀ	Тθψаዪеձиֆո епеճаρ ዊагուмазвዋ

Вባψቹцурсըհ ጲαмէ яլаሒեр	ԵՒл ширсեщθну κаφըмар	ጇ յиሑ аռፈμ
Вաጇ аዛዬፊሞвсе	Αվፗγዦ αչևлучሞռ нитрил	ለнυκሧгαρ շоወевреղеρ
Хух оσеአоժοвик ዝαвխзኼщ	Ռոл уኖ	Усл εтвቢշе
Кቴδ ևшиվቧኜሖփአв ըхէваνովе	Асрሔζу րዩд	Едեскеዝበ ճըтуճ