Data utworzenia: 4 października 2018, 18:55. Pogrzeb jest jedną z najbardziej stresujących uroczystości, w jakich można uczestniczyć. A im bliżej byliśmy związani ze zmarłym, tym więcej emocji wyzwala całe zdarzenie. O ile jeszcze najbliższej rodzinie wiele można wybaczyć, zachowanie dalszych krewnych i znajomych nie może wykraczać poza pewne ogólnie przyjęte normy. Sprawdź, co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie. Co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie? Foto: 123RF Choć pogrzeb nie należy do miłych uroczystości, to jednak wymaga odpowiedniej oprawy. Wielu z nas wciąż nie wie, jak zachować się w stosunku do rodziny zmarłego, jaki strój założyć i jakie kwiaty kupić. Okazuje się, że i w takiej sytuacji obowiązują pewne zasady savoir-vivre, których powinniśmy przestrzegać. Co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie? Jeżeli zmarł ktoś z najbliższej rodziny, powinniśmy uczestniczyć w całej Mszy Świętej, a także iść bezpośrednio za trumną. Obowiązkowa jest również obecność na cmentarzu i na stypie. Jeżeli chodzi o dalszego znajomego, wystarczy sama obecność w kościele. Czasem zdarza się jednak, że z przyczyn losowych nie możemy pojawić się na uroczystości pogrzebowej. W takiej sytuacji należy odręcznie napisać kondolencje i wręczyć lub przesłać najbliższej rodzinie zmarłego. Warto zaznaczyć, że osoba, która otrzymała wyrazy współczucia również powinna odręcznie na nie odpowiedzieć. Co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie? Zobacz także Czy powinniśmy ubierać się cali na czarno? Absolutnie nie. "„Kolorem żałobnym w Polsce jest czerń. Nie oznacza to jednak, że wszyscy uczestnicy pogrzebu muszą nosić stroje w tym kolorze. Właściwie czerń zarezerwowana jest dla najbliższej rodziny. Pozostali żałobnicy mogą okazać szacunek zmarłemu i jego rodzinie, sięgając po inne stonowane kolory, takie jak ciemny granat lub grafit. Wybierając strój na pogrzeb nie wystarczy skupić się na kolorze. W przypadku kobiety najlepszym wyborem będzie garsonka lub sukienka z zakrytymi ramionami i nie za dużym dekoltem. Dodatki również powinny być skromne. Odpowiednie będą zakryte czółenka na obcasie nie wyższym niż 7 cm. Wysokie szpilki są zbyt zmysłowe. Biżuteria powinna być bardzo dyskretna, np. pojedynczy sznur pereł. Mężczyzna powinien założyć ciemny garnitur, a do niego białą koszulę oraz czarny krawat"” - wyjaśnia specjalistka od savoir-vivre, Dominika Grodowska, The Protocol School of Poland. Co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie? W przypadku kwiatów obowiązuje bardzo prosta zasada - im bliżej żyliśmy ze zmarłym, tym okazalsza powinna być wiązanka. Dalsi znajomi mogą ograniczyć się do pojedynczych kwiatów (lilie, gerbery, goździki czy róże) i złożyć je przy trumnie. Pamiętajmy, że kwiatów nigdy nie wręcza się rodzinie zmarłego. Podczas składania kondolencji wystarczy uścisnąć dłoń i powiedzieć "moje kondolencje". Przytulanie jest możliwe tylko między najbliższymi członkami rodziny. "„Przede wszystkim powinno się zachować powagę. Oczywiście nie musimy na siłę wyciskać łez, jeśli nasz żal sam nas do tego nie skłania. Do najbliższych zmarłego podchodzi najpierw rodzina, później bliscy przyjaciele, następnie współpracownicy i dalsze osoby. Kondolencje powinny być krótkie i ciepłe. Smutek po utracie najbliższej osoby może odebrać siły, aby wysłuchiwać długich przemówień. Czasem słowa są zbędne. Dłuższy, ciepły uścisk może być wart wiele więcej”" - zapewnia Grodowska. Co wypada, a czego nie wypada robić na pogrzebie? Niektórzy zastanawiają się, czy na pogrzebie można wygłosić mowę. Niestety w Polsce raczej nie praktykuje się takich zwyczajów. "„To jest raczej amerykański zwyczaj. W Polsce podczas nabożeństwa wygłaszane jest kazanie. Oczywiście, jeżeli bliscy czują potrzebę dodania czegoś od siebie, to jest taka możliwość. W takim przypadku pożegnalną mowę może wygłosić ktoś z bliskiej rodziny. Jeżeli łączyły nas ze zmarłym więzy przyjaźni, a bardzo chcielibyśmy coś powiedzieć, to najpierw należy poprosić rodzinę o zgodę. Pamiętajmy o uczuciach tych, którzy z nami zostali”" - podkreśla ekspert. Absolutnie niedopuszczalne są wygłupy i krzykliwe stroje! Podczas stypy nie należy mówić źle o zmarłym i sprzeczać się z pozostałymi żałobnikami. Choć aktualnie coraz krócej opłakuje się naszych bliskich, według zasad savoir-vivre, żałoba po małżonku trwa 1,5 roku, po rodzicach i rodzeństwie 6 miesięcy, po dalszych krewnych 3 miesiące. Nigdy się tak nie perfumuj. Dlaczego? Nadmiernie się pocisz? Jest na to sposób Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem:

- Na pogrzebach ludzie są pogrążeni w smutku, ale próbują się trzymać. Są zrozpaczeni, łamie im się głos, ale próbują tego nie okazywać. Otoczenie oczekuje od nich, żeby się "trzymali", bo trzeba żyć dalej, wszyscy sobie jakoś radzą. W ten sposób odcinamy się od emocji: lepiej nie czuć żalu i bólu - mówi Jacek Krzysztofowicz, Kossakowski: Dlaczego tak trudno pogodzić się nam ze śmiercią bliskiej osoby? Boli strata fizyczna? A może pożegnanie się z pewną iluzją, którą nosimy w głowie? Jacek Krzysztofowicz: Od momentu, kiedy pojawiamy się na świecie, tylko jedno wiemy na pewno. Że umrzemy. Paradoksalnie nie ma nic bardziej sprzecznego z instynktem samozachowawczym niż śmierć. Nie ma więc prostej metody "wmontowania" śmierci w życie. Powiem więcej: całe życie to w zasadzie obrona przed świadomością, że jesteśmy śmiertelni. Próbujemy tę myśl oswoić. Ale w pełni zgodzić się na śmierć - to w zasadzie niemożliwe. Czasami poprzez budzenie nadziei na szczęśliwe życie wieczne pomaga w tym religia. Czasami potrafi ona wręcz zachęcić do śmierci. Tragicznym tego przykładem są samobójcy wysadzający się w powietrze w imię Boga. Dodajmy, że jest to imię źle pojmowane i duchowni islamscy potępiają samobójców. Ale wróćmy do naszej kultury. Przypominam sobie, że na pogrzebie mojej babci płakałem jak bóbr, choć wydawało mi się, że nie jestem z nią aż tak ludzkie to pasmo strat. Większość nie jest bardzo bolesna, bo puste miejsce można czymś wypełnić. Ale utrata bliskich osób jest wyjątkowo trudna. Jeśli pan płakał, to był pan pewnie bardzo związany z babcią. Albo uległ pan zbiorowym przypominam sobie, żeby więcej osób płakało. Może większość zebranych przeżyła już tę śmierć wcześniej?Albo stłumiła swoje emocje. Myślę, że tradycyjny obrządek pochówku służy jednak temu, żeby emocje przeżywać. Bo łatwiej jest przeżywać wspólnie. To dotyczy zarówno emocji negatywnych jak i pozytywnych, czego możemy doświadczyć np. podczas masowych wydarzeń płacz jest zdrowy?Gruczoły łzowe są naturalnym wyposażeniem organizmu. Płacz służy rozluźnianiu napięcia w ciele. Można płakać z bólu, ze śmiechu i ze złości. W zasadzie każda silna reakcja emocjonalna może wywołać płacz. Ale wracając do sytuacji pogrzebu: w przypadku, gdy pojawiają się silne emocje, a na pogrzebie przeważnie się takie pojawiają, to podejmujemy decyzję: pokazać emocje czy je zdusić. Przeważnie podejmujemy ją nieświadomie, zgodnie z tym, czego zostaliśmy nauczeni w dzieciństwie. Jeśli więc wybieramy tłumienie emocji, to jesteśmy jak wulkan, w którym się piekli lawa. Nie ma ona dokąd ujść, bo krater jest zatkany. Próbujemy na siłę utrzymać emocje, ale sił nam kiedyś zabraknie. I eksplozja wulkanu może pojawić się dużo później i bez związku z wydarzeniem. Może więc w pana przypadku był to jakiś starszy płacz, niewyrażony emocjami nie radzimy sobie tak łatwo. Ludzie oświeceni, tacy jak Budda czy Chrystus, uczyli nas, żeby emocje wyrażać w sposób świadomy, ale w rzeczywistości...... ależ to nie jest kwestia tego, żeby być Chrystusem, tylko kwestia treningu w gronie rodziny. Najczęściej emocje są lekceważone. Dzieci mają się dobrze uczyć w szkole i być grzeczne. Szybko się więc uczymy, że nie mamy prawa do przeżywania emocji: smutku, lęku, złości. Wiadomo: chłopaki nie płaczą. A w przypadku dziewczynek: złość piękności szkodzi. Chłopcy więc na ogół są odcięci od możliwości wyrażania bólu czy smutku, a dziewczynki od złości. Byłoby bardzo dobrze, gdyby w szkole były zajęcia z psychoedukacji, żebyśmy się uczyli, czym są emocje, do czego służą, jak je przeżywać. To by nam wiele w życiu zawsze mieli problem z emocjami?Myślę, że kiedyś ludzie mieli lepszy dostęp do nich. W Ewangelii pisze się o płaczu Chrystusa, a dziś? Czy czytał pan kiedyś, że ktoś ważny, na przykład prezydent, się rozpłakał? na pogrzebach zatrudniano płaczki, żeby wywołać nastrój rozpaczy, dać upust rozpaczy. Potem jest łatwiej wrócić do równowagi. Warto pozwalać sobie czuć. Własne uczucia są najlepsze. Choć często idą nam pod włos. Na pogrzebach ludzie są pogrążeni w smutku, ale próbują się trzymać. Są zrozpaczeni, łamie im się głos, ale próbują tego nie okazywać. Otoczenie oczekuje od nich, żeby się "trzymali", bo trzeba żyć dalej, wszyscy sobie jakoś radzą. W ten sposób odcinamy się od emocji: lepiej nie czuć żalu i bólu. Te uczucia wprawdzie próbują się przebić, jakoś uzewnętrznić, ale intelekt dominuje nad nimi, zabija je, a raczej zamraża, nie pozwalając im zaistnieć. Zamieniają się one wtedy jakby w bryły lodu - obciążają nas, i czasem - w końcu, zupełnie niespodziewanie - rozmarzają. Bo nie zostały przeżyte, kiedy była na to jak się rozmrażają, to płyną w postaci nie wyparowują, wszystko w nas zostaje. Jeśli dziecko jest zaopiekowane, czyli ma to, czego mu potrzeba, to idzie się bawić. W przeciwnym wypadku płacze. Z emocjami jest tak samo. Trzeba się nimi im istnieć. Czuć. Na boisku sportowym, jak ktoś jest faulowany, to wkracza fizjoterapeuta, zamraża, blokuje ból, a zawodnik przestaje go czuć. Ale ból wróci i to na pogrzebach rodziny proszą o nieskładanie kondolencji. Czy to znów tłumienie emocji?To rzeczywiście dość powszechna praktyka. I rzeczywiście służy odcięciu od emocji. Dajmy spokój, idźmy stąd. Ale z drugiej strony: jeśli chcemy podejść i złożyć kondolencje, to co w zasadzie powiedzieć? Nie ma rytualnych zachowań, zwyczaje związane z pogrzebami zostały zapomniane. W przeżywaniu emocji konieczna jest autentyczność, a jeśli po kolei każdy wydusza sztuczne zdania składając kondolencje, to skutek będzie rytuały były silnie skodyfikowane. Każdy wiedział, co, jak i kiedy trzeba zrobić, czasy charakteryzowały się tym, że ludzie w ogóle mieli mało wyborów. Od urodzenia poruszali się określonymi drogami. Kiedyś wszyscy robili to samo - teraz każdy może inaczej, po swojemu. Mogę podejść i powiedzieć co chcę. Tylko co?Mogę robić, co chcę, tylko nie wiem, czego pan, jaki jest najbardziej dramatyczny moment pogrzebu? Kiedy zaczyna się zasypywanie grobu. Pierwsze szufle ziemi z głuchym łoskotem spadają na wieko trumny... Ten odgłos mało kogo pozostawia obojętnym. Ale teraz na pogrzebach dół pokrywa się specjalną siatką, na którą składa się kwiaty, a zasypanie grobu odbywa się później, kiedy żałobnicy już dawno opuszczą cmentarz. Albo w ogóle nie ma trumny, tylko urna. Wszystko po to, żeby ból wyeliminować z pogrzebu. Ale jeśli pożegnaliśmy kogoś bliskiego, to on i tak przyjdzie. Jak przeżywać żal w sposób "zdrowy" - nie wpadając w depresję?Żal po stracie to nie jest depresja. Depresja to smutek nieadekwatny do wywołującej go przyczyny. A rozpacz po stracie bliskiego jest reakcją adekwatną. Przeżywanie jej to jak długotrwałe przeprawianie się przez szeroką rzekę. Dotarcie na drugi brzeg trwa na ogół około roku. Depresję natomiast można porównać do bycia nagle wrzuconym do głębokiego i ciemnego jeziora, w którym nie sposób określić kierunku, w którym należy płynąć, by się uratować. Innymi słowy: żałoba po stracie to kielich goryczy, który trzeba wypić. Póki nie zostanie wypity, żałoba się nie skończy. Nie da się go wypić jednym haustem. To musi zająć trochę czasu. O depresji możemy mówić, gdy w wyniku działania emocji komuś załamuje się linia życia: praca, rodzina. Ale ktoś, kto przeżywa na bieżąco swoje emocje, jest w stanie sobie poradzić z jednorazową, naturalną stratą, jaką jest śmierć, zwłaszcza jeśli ma wsparcie stypy często panuje wesoła atmosfera. Moja mama mówiła mi zawsze, że to dlatego, że ludzie się cieszą, że chyba jest prawda. To co na przykład w Gdańsku nazywa się stypą, na Mazowszu nazywają konsolacją. To od łacińskiego "consolatio" - pocieszenie. Stypa ma charakter powrotu do życia. Spotkaliśmy się ze śmiercią, ale żyjemy i będziemy żyć dalej. Żałoba nie polega na zanurzaniu się w śmierć, nie chodzi o to, żeby umrzeć za życia. Mamy się życiem cieszyć. Ta konsolacja mówi: śmierć nie jest powodem do bezdennej rozpaczy. Mamy żyć. Życie płynie, rodzina trwa, ktoś odszedł, ale ktoś inny się pojawi na jego miejsce. Pogrzeb to rodzaj pożegnania...Tak, ale paradoksalnie nie jest potrzebny zmarłemu. Zmarły nic nie potrzebuje. Pogrzeb jest dla bliskich i nie przypadkiem dzieje się to w zbiorowości, bo przeżywanie emocji, jak już mówiliśmy, łatwiejsze jest w grupie. Choć i tak trudne - po omacku szukamy swoich metod na wyrażanie osób po śmierci bliskiej osoby mówi - to stało się tak nagle. Nie zdążyłem powiedzieć jej lub mu, że ją kocham. Jak wiele dla mnie znaczyła. Co w takich wypadkach robić?Odpowiedzieć jest bardzo prosta: powiedzieć to. Nie mamy pewności, że nas słyszy, ale nie mamy pewności, że nas nie słyszy. Jak mamy potrzebę, żeby mówić, trzeba to mówić. Zarówno te przyjemne rzeczy, jak i te bolesne. Odwiedzanie grobów bliskich to dobry czas i miejsce na rozmowę z nimi. Także o trudnych sprawach.

Pogrzeb to wydarzenie, które należy do najtrudniejszych w naszym życiu. Uczestnictwo w nim wymaga empatii i znajomości zasad savoir-vivre (które jednakowoż z empatii wynikają). Zebrałam najczęstsze wątpliwości, z jakimi zetknęliście się Wy, a także ja sama. Mam nadzieję, że będzie Wam łatwiej i oddacie zmarłemu hołd bez niepotrzebnych i rozpraszających dylematów. Nie mogę być na pogrzebie – co robić? Pogrzeb nie jest wydarzeniem, które jesteśmy w stanie z wyprzedzeniem przewidzieć. Normalne jest zatem, że smutną wiadomością zostajemy zaskoczeni. Nie zawsze możemy pozwolić sobie na obecność podczas ceremonii. Przede wszystkim mogą nam w tym przeszkodzić obowiązki zawodowe (na pogrzeb dalekiej cioci może być trudno uzyskać urlop). Być może zostaniemy zaskoczeni wiadomością, kiedy będziemy na drugim końcu świata, w podróży, i zwyczajnie nie damy rady dotrzeć z przyczyn logistycznych. Co wtedy robimy? Kontaktujemy się z rodziną zmarłego telefonicznie lub listownie (nie polecałabym pisania na Facebooku…) i przepraszamy, że nie możemy się pojawić. Jednocześnie składamy kondolencje, a na ceremonię możemy również zamówić wiązankę, którą specjalna firma dostarczy na miejsce pochówku. Jeśli jednak zmarły nie był nam bardzo bliski, nie mieliśmy długo kontaktu, nie musimy dzwonić do rodziny i się tłumaczyć (to może nawet być źle odebrane, że nie utrzymujemy kontaktu, a “uaktywniamy się” w tak smutnych okolicznościach). Czy na pogrzebie trzeba być ubranym na czarno? Żałobna czerń obowiązuje najbliższą rodzinę zmarłego. Reszta żałobników powinna wybrać stonowane kolory (może być czerń, ale też szarości, granaty, brązy). W żadnym wypadku nie wkładamy strojów sportowych, o krzykliwych fasonach ani też ubrań budzących skojarzenia seksualne. Biżuterii raczej mniej niż więcej, makijaż delikatny (może być też jego brak, zawsze to lepsze niż rozmazany tusz na policzkach). Panowie dżinsy powinni zostawić w tym dniu w domu. Dodam, że stonowane kolory obowiązują również dzieci i młodzież. Widywałam na pogrzebach stosownie ubranych rodziców wraz z kilkulatkami w jaskrawych dresach. O obecności dzieci wspomnę za chwilę. Generalnie uczestnik pogrzebu powinien zwracać na siebie jak najmniejszą uwagę. To nie rewia mody. Dzieci na pogrzebie Dawniej śmierć była bliżej życia człowieka. Zmarły nie był odwożony do zakładu pogrzebowego, a zostawał w domu, obmywany i ubierany przez bliskich. Nikt nie przejmował się obecnością dzieci i były one oswojone ze śmiercią. Dziś boimy się umierania, oddalamy je od siebie i boimy się o kruchą, naszym zdaniem, psychikę maluchów. To niekoniecznie dla nich dobre. Nie twierdzę, że trzeba wrócić do dawnych praktyk, ale na pewno nie powiem “nie” obecności dzieci podczas ceremonii pogrzebowej. Jednak wszystko zależy od pewności co do tego, jak się zachowają. Jeśli istnieje ryzyko, że będą zakłócać spokój, lepiej ich nie zabierać. Jeśli zaś chodzi o dzieci w wózkach, to można oczywiście zabrać, ale w momencie, gdy zaczynają płakać, należy się szybko ewakuować – toteż najlepiej zająć miejsce gdzieś na końcu konduktu, by nie trzeba było przeciskać się przez ludzi. Fotografowanie na pogrzebach W moich rodzinnych albumach są zdjęcia z pogrzebów (przedstawiające trumnę ze zmarłym) i nie rozumiem idei ich wykonywania. Każdy je pomija w albumach, bo co to za przyjemność oglądać, a wyrzucić tego nie wypada. Dziś mamy możliwość robienia zdjęć telefonami, ale na litość boską – powstrzymajmy się. Nie fotografujmy ani zmarłego ani zapłakanych bliskich. Jeśli najbliższe zmarłemu osoby będą życzyć sobie zdjęć z ceremonii, wynajmą fotografa, który będzie robić zdjęcia dyskretnie. Jak składać kondolencje? Jeśli w zawiadomieniu dotyczącym pogrzebu jest zapis, że rodzina prosi o nieskładanie kondolencji, należy to bezwzględnie uszanować. Jeśli takowego zapisu nie ma, składamy kondolencje podchodząc do najbliższej rodziny zmarłego. I tutaj, jak zwykle w takich sprawach, lepiej zachować powściągliwość. Nie podrażniajmy kruchych nerwów rodziny zmarłego naszymi wylewnymi słowami. Nie ma zresztą na to czasu, bo za nami z pewnością będzie kolejka żałobników. Podchodzimy zatem i mówimy, że jest nam bardzo przykro i że ta strata również i nas boli. Możemy zapewnić również o naszym wsparciu, ale tylko jeśli naprawdę chcemy je zaoferować bliskim zmarłego. Na pewno nie pytamy “trzymasz się jakoś?” “jak się czujesz?”, bo to pytania i nietaktowne i irytujące. Nie podchodzimy z kwiatami! Kwiaty i wieńce są przeznaczone dla zmarłego, toteż kładziemy je przy grobie (duże wieńce zabiera od gości zakład pogrzebowy i układa je). Tak nie mówimy: Mój Boże, Jolu, biedulko, jak mi przykro, jak wy sobie teraz z dziećmi poradzicie?? No ale co zrobić, taki los, czemu tej Jurek umarł, jak wy się w ogóle czujecie?? Tak możemy powiedzieć: Jolu, jest mi nieywmownie przykro. Będzie nam bardzo brakowało Jurka. Gdybyś czegokolwiek potrzebowała, możesz na mnie liczyć. Delegacja na pogrzebie Na pogrzeb zwykle deleguje się jednego lub maksymalnie trzech pracowników, którzy przynoszą wieniec w imieniu całej firmy. Pamiętajmy, że stają oni dalej niż rodzina. Nie polecam poprzestawania na wysłaniu na miejsce samego wieńca. Na pewno wypada, by choć jedna osoba poświęciła swój wolny czas i przyszła na ceremonię. Stypa – jak się zachować? Byłam już na niejednej stypie i uważam, że ma ona działanie terapeutyczne. Wszystkim zwykle puszcza napięcie i bywa czasem… wesoło. Wspomina się dobre chwile, jakieś wydarzenia związane ze zmarłym, czasem jego ulubione dowcipy, przytacza się anegdoty. Na pewno jednak należy zachować powściągliwość, nie nadużywać broń Boże alkoholu i nie mówić źle o zmarłym, choćbyśmy nie wiem co o nim myśleli. Noszenie żałoby Dawniej noszenie żałoby było przestrzegane niezwykle ściśle. Był to społeczny kod – cierpimy, nie chcemy by nas niepokoić. Dziś mamy czasy trochę inne, zresztą sporo osób nosi czarne ubrania z wyboru. Nici zatem ze znaczenia ubraniowego kodu w tej kwestii. Więc na noszenie żałoby decydujemy się jeśli tego chcemy oraz jeśli mamy możliwość całkowitej wymiany garderoby na ten czas na czarną. Bo jeśli mamy kilka czarnych bluzek, a kurtkę zieloną, to nie jest to noszenie żałoby. W tym smutnym okresie warto wybierać po prostu barwy spokojne, stonowane. Jest to jednak decyzja indywidualna i nikt nie ma prawa jej kwestionować.

Śmierć bliskiej osoby to niezwykle bolesna sytuacja dla rodziny i najbliższych przyjaciół. Rytuały takie jak pogrzeby i domy pogrzebowe są odrzucane, ale dla innych ludzi jest to ceremonia, która stopniowo pomaga im poradzić sobie i zacząć akceptować stratę . W takich sytuacjach, kiedy musimy iść na stypa lub pogrzeb i mamy małe dzieci, lub są to bliscy krewni zmarłego, mamy pytanie: czy dzieci mogą uczestniczyć w tych rytuałach, czy lepiej, żeby tego nie były świadkami ? Na pewno widziałeś, jak ktoś krytykuje, że są dorośli, którzy przychodzą na tego typu imprezy z dziećmi, lub sam byłeś przedmiotem kontrowersji. Z tego powodu wyjaśnimy, co na ten temat sądzą eksperci psychologii dziecięcej. Śmierć jest czymś naturalnym i wspólnym dla wszystkich żywych istot, aw szczególności dla ludzi. Jednak sposób, w jaki rozumiemy, radzimy sobie ze śmiercią i akceptujemy ją, bardzo różni się w zależności od osoby, rodziny, kultury, a nawet momentów . Śmierć sama w sobie nie jest czymś, co musi wywoływać u dzieci traumę, ale sposób, w jaki uczymy je, że część rzeczywistości i naszej natury jest bardzo ważna. W rzeczywistości są bardziej przygotowani, niż nam się wydaje, do stawienia czoła tego typu wydarzeniom. Jeszcze nie tak dawno dzieci uczęszczały na te rytuały pogrzebowe , widziały zmarłych, były obserwowane we własnych domach i modliły się za nich. Ale dziś śmierć przeniosła się z domu do szpitali i kostnic, więc dzieci nie muszą jej koniecznie znosić. Jest wiele osób, które intuicyjnie lub ze względu na znaczenie, jakie ma dla nich śmierć, uważają, że wystawianie maluchów na tego typu rytuał pożegnalny jest dla nich szkodliwe. To nie jest coś, czemu powinniśmy zarzucać, ale to, że każdy ojciec i każda matka robią to, co uważa za najlepsze dla swoich synów i córek . Jeśli jednak masz wątpliwości, nie powinieneś obawiać się zabrania dzieci na pogrzeb lub do kostnicy. Sposób, w jaki to zrobimy, będzie zależał od wieku stworzenia, ponieważ jego idea śmierci i sposób, w jaki musimy ją wyjaśnić, zmieni się w miarę wzrostu . Dzieci mogą oglądać pogrzeby i trumny bez traumy Chłopcy i dziewczynki od 0 do 3 lat W tym wieku dzieci nie mają dowodu na to, czym jest śmierć i nie zrozumieją tego, bez względu na to, jak bardzo im to wyjaśnimy. W takim przypadku, jeśli musimy iść na kilka minut do domu pogrzebowego, aby złożyć kondolencje i wyjść, ale nie możemy zostawić dziecka z kimś innym, możemy je zabrać. Długi czas sugerowałby, że dziecko lub dziecko zaczyna płakać lub staje się przytłoczone, gdy widzi wiele osób, Chłopcy i dziewczynki od 3 do 6 lat W tym wieku dzieci mogą zacząć rozumieć, że osoba, która zmarła, już nie wróci. Ale musimy to wyjaśnić bardzo jasno i prosto, w bezpośrednim języku, nie powodując podwójnych znaczeń. Jeśli powiemy im, że ich babcia lub wujek „wyjechali”, mogą tego nie zrozumieć (czy poszedł dokąd? Kiedy wróci? osoba umarła i nie wróci. W tym wieku mogą wierzyć, że śmierć jest odwracalna, więc możemy to lepiej wyjaśnić, mówiąc, że ciało zmarłego przestało działać. Może być im trudno to zrozumieć, ale w tym celu ważne jest, aby szczerze i prosto odpowiedzieć na wszystkie pytania, które mogą nam zadać . Jeśli jesteśmy religijni, możemy użyć wyrażenia, że ta osoba „umarła i poszła do nieba, miejsca, z którego nie może wrócić, ale gdzie będzie szczęśliwa”. Jeśli chodzi o wyjazd do domu pogrzebowego lub na pogrzeb, eksperci zalecają, aby taką decyzję podejmowało wyłącznie dziecko. Powiemy Ci, że jest to miejsce do pożegnania się z osobą, jeśli jest to ktoś bliski . Tam bardzo ważne jest, aby zawsze być przy nich, mówić spokojnie i odpowiadać na wszystkie pytania. Wyjaśnimy, czym jest dom pogrzebowy i co tam zobaczysz: osoby, które zbierają się, aby pożegnać się ze zmarłym, kwiaty itp. i że ludzie płaczą, bo są smutni. Lepiej, żeby to było w czasach, kiedy jest mało ludzi i są znani. To wystarczy, aby dziecko się pożegnało, a jeśli na pogrzeb będzie dużo osób, to lepiej zostawić je w domu z kimś, komu ufasz. Chłopcy i dziewczynki od 6 do 9 lat W tym wieku weźmiemy pod uwagę te same zalecenia, co w poprzednich wiekach, chociaż teraz lepiej zrozumieją, czym jest śmierć i że zmarła osoba nie wróci. Ale jeśli nigdy nie byli w kostnicy lub pogrzebie, zrobimy to samo: wyjaśnimy, co to jest, co tam zobaczą, jak czują się ludzie w pokoju, że zmarły jest w pudełku itp. To samo na pogrzebie . Zapytamy ich, czy chcą uczestniczyć, czy nie i zawsze będziemy szanować ich decyzję, czy to pozytywną, czy negatywną. Są już przygotowani do uczestniczenia w rytuałach pogrzebowych, więc musimy pozwolić im, jeśli chcą, zrobić to, co chcą pożegnać się ze zmarłym (np. niektórzy rysują obrazek, przynoszą zabawkę w prezencie itp.) . To prawda, że zdarzają się sytuacje, kiedy w domu pogrzebowym skrzynia zmarłego jest otwarta i można ją zobaczyć. Dzieci muszą wybrać, czy chcą to zobaczyć, czy nie i odpowiedzieć, jak powiedzieliśmy, na każde pytanie. Jeśli zauważą, że ich rodzice lub opiekunowie są spokojni i opanowani, nie uznają tego za traumatyczne przeżycie. Jeśli chodzi o emocje innych ludzi , musimy przewidzieć, że będą płakać, ponieważ będą tęsknić za zmarłą osobą. Nie jest jednak przyjemnie, gdy któryś z krewnych wyraża swoje uczucia krzykiem lub w inny sposób, więc w takim przypadku lepiej, aby dzieci tego nie widziały. Od 9 roku życia Dzieci od 9 roku życia są już w pełni świadome śmierci i radzą sobie z nią podobnie jak dorośli. Pozwolimy im wyrazić się tak, jak tego potrzebują i musimy im wytłumaczyć, że w obliczu śmierci są ludzie, którzy płaczą i inni, którzy nie płaczą, i że każdy reaguje inaczej i nie powinni czuć źle, jak to robią. Jeśli po raz pierwszy spotkałeś się z tego typu stratą, wyjaśnimy, jak zachowywać się w domu pogrzebowym i na pogrzebie oraz jak to będzie wyglądać, abyś bezpiecznie pojechał. Twoje dzieci będą miały pytania dotyczące śmierci, na które musisz odpowiedzieć jasno i szczerze. Znowu dziecko będzie miało pytania . Różni się od dzieci młodszych, ale pod koniec dnia są nieco zdziwione. Możemy płakać razem z nimi lub pokazać im nasze zaskoczenie i szok tym, co się stało, aby zrozumieli, że to normalne uczucia. Mogą nie chcieć chodzić do domu pogrzebowego, na pogrzeb lub pogrzeb, więc musimy uszanować ich decyzję. Czas pochówku Dom pogrzebowy i pogrzeb to jedno, ale co z pogrzebem? W tym przypadku, choć psychologowie wskazują, że można z góry wytłumaczyć, jak to jest i co będzie się działo na pogrzebie, w tym konkretnym, tak bolesnym momencie, możemy wybrać, czy nie chcemy, żeby nasze dzieci przyszły. Jest to faza rytuałów, w której najbardziej cierpią osoby bliskie zmarłemu , mogą mieć bardziej ekspresyjne reakcje, takie jak krzyki lub niepocieszony płacz, a my rozumiemy, że nie chcemy, aby nasze dzieci były tego świadkami. Jest wielu dorosłych, którzy nie biorą udziału w pogrzebie z powodu dyskomfortu, jaki on generuje. Jeśli chcemy, aby nasze dzieci zaczęły poznawać śmierć i wszystkie jej rytuały, możemy je zabrać i wyjaśnić wszystko przed, w trakcie i po pogrzebie. Dzieci wolą brać udział Jednym z powodów, dla których dzieci uczęszczają do domów pogrzebowych i na pogrzeby, jest to, że czują się częścią rodzinnego rytuału, gdy zmarły jest blisko. Będą również cierpieć z powodu nie zobaczenia tej osoby ponownie, więc odpychanie ich bez chęci pozostawania poza nią może sprawić, że uwierzą, że ich uczucia nie są na tym samym poziomie, co reszta rodziny. Pomaga im również pożegnać się ze zmarłym, co jest fazą przejściową między stratą a przyzwyczajeniem się do życia bez ukochanej osoby. Jeśli nie, przejdą bezpośrednio od posiadania tej osoby w swoim życiu do świadomości, że nigdy więcej jej nie zobaczą, co może być zbyt nagłe. Jak powiedzieliśmy na początku, śmierć nie jest postrzegana w ten sam sposób we wszystkich kulturach i we wszystkich momentach doczesnych. Dlatego nie jest to trauma sama w sobie , ale sposób, w jaki tłumaczymy ją dzieciom. Jeśli spróbujemy ukryć śmierć i nie będziemy o niej mówić, w życiu dzieci pojawi się ona znacznie gwałtowniej, a one mogą pomyśleć, że wtedy, w każdej chwili, może umrzeć ktoś bliski, a nawet one same.

Skip to content Etykieta pogrzebowa W obliczu śmierci bliskiej nam osoby, bez znaczenia czy jest to członek naszej rodziny czy przyjaciel, naszą pierwszą i zupełnie normalną reakcją jest szok i smutek. Niektórzy zaczynają płakać, inni starają się pomóc rodzinie. Pojawia się ogólna atmosfera wzajemnego wsparcia pomiędzy ludźmi, których łączyła zmarła osoba. Śmierć, związane z nią obyczaje, pogrzeb i wszystkie obrządki mogą być dla niektórych osób nieco przytłaczające. Czasem chcemy zrobić coś dobrego, pomóc, powiedzieć słowa wsparcia jednak nie wiemy jak to zrobić. Nie chcemy popełnić tzw. „fopa”. Zadaniem tego artykułu jest przedstawić poszczególne elementy etykiety związanej ze śmiercią i pogrzebem. Zawrzemy również porady jak lepiej radzić sobie w obliczu umierania bliskich nam osób. Odwiedziny Jeśli jesteś bliskim przyjacielem rodziny lub jej członkiem z całą pewnością na miejscu będzie jeśli po śmierci konkretnej osoby wybierzesz się w odwiedziny. Jest to dla bliskich szczególnie trudny czas, w którym odczuwają utratę kogoś ważnego, strata powoduje poczucie samotności, nawet jeśli wokół nas jest wielu życzliwych ludzi. Twoje wizyty będą stanowić wsparcie i będą pokazywać, że nie są sami. Pomimo wielkiej straty najbliżsi muszą mieć poczucie że sami nadal pozostają pośród żywych, że istnieją i że czas pędzi do przodu. Oferowanie pomocy Najczęściej występuje pośród członków bliższej i dalszej rodziny oraz przyjaciół familii. Zdarza się także, że sąsiedzi, z którymi utrzymujemy miłe relacje oferują swoją pomoc. Gdy dowiadujemy się o odejściu jakiegoś człowieka takie osoby powinny udać się do najbliższych dając swoją przyjaźń, pozwalając się wypłakać, wspierając jak również oferując swoją pomoc, jeśli taka będzie potrzebna. Pamiętajmy aby nie była to jedynie oferta grzecznościowa. Nie należy uciekać jeśli faktycznie zostaniemy o coś poproszeni a podjąć się zadania. Znajomi, dalsi znajomi Jeśli nie należymy do najbliższej rodziny oraz przyjaciół, a jedynie znaliśmy zmarłego warto wybrać się na uroczystości w domu pogrzebowym, złożyć zmarłemu ostatni hołd temu człowiekowi oraz kondolencje rodzinie. Tutaj warto w sposób grzecznościowy zaznaczyć, że mogą liczyć na nasze wsparcie i pomoc. Raczej się nie zdarza aby bliscy prosili o coś dalszych znajomych, jednak takie zdanie będzie bardzo miłe z naszej strony. W jakich uroczystościach powinienem uczestniczyć? Uroczystości związane z pogrzebem dzielą się zwykle na trzy podstawowe części. Pierwszą z nich jest czuwanie modlitewne, drugą uroczystości w świątyniach lub domach pogrzebowych, i ostatnią pogrzeb na cmentarzu. Z każdym kolejnym stopniem spada ilość osób, które muszą w nim uczestniczyć. Na czuwanie modlitewne, które odbywa się jeszcze przed właściwymi uroczystościami można zaprosić wszystkich dalszych, znajomych oraz sąsiadów. Tutaj mile widziani są wszyscy. Uroczystości odbywające się w domu pogrzebowym powinny zrzeszać już nieco ograniczoną ilość osób, ze względu na warunki lokalowe – tutaj pojawiają się najczęściej : rodzina, przyjaciele i bliżsi znajomi zmarłego, którzy również uczestniczą w obrzędach na cmentarzu jeśli odbywają się one tego samego dnia. Jeśli chowanie zwłok w ziemi odbywa się innego dnia najczęściej w obrządku bierze udział już jedynie najbliższa rodzina zmarłego i najlojalniejsi przyjaciele. Wizytacje Czasem trumna ze zwłokami wystawiana jest kilka dni przed pogrzebem w domu pogrzebowym. Wówczas znajomi mogą zyskać możliwość pożegnania się z daną osobą swobodnie, jeśli nie zamierzają uczestniczyć w pogrzebie. Mają one charakter publiczny lub prywatny. Warunki określa rodzina zmarłego i powinna je jasno określić w nekrologu, który dalsi znajomi i sąsiedzi będą czytać na stronie zakładu pogrzebowego lub w gazecie. W ten sposób uzyskają oni wszelkie niezbędne informacje i nie będą dzwonić do domu pogrzebowego aby dowiedzieć się wszystkiego. Dzieci na pogrzebie Czas wystawiania zwłok w domu pogrzebowym jest momentem specyficznym i trudnym nawet dla osoby dorosłej. To czy zabierzemy dzieci na pogrzeb powinno być sprawą dość indywidualną. Niektóre dzieci nie będą w stanie znieść widoku ciała, inne natomiast świetnie sobie z tym poradzą. Dla młodszych dzieci sytuacja może być całkowicie niezrozumiała. Starsze natomiast same mogą chcieć uczestniczyć w ceremonii ze względu np. na swoje przywiązanie do osoby, która odeszła. Będzie to dla nich również możliwość ostatniego pożegnania i pomoc w pogodzeniu się ze śmiercią. Co robić po przybyciu do domu pogrzebowego? Gdy pojawisz się w domu pogrzebowym w pierwszej kolejności wpisz się do księgi pamiątkowej, umieść tam swój adres aby rodzina miała możliwość wysłania podziękowań za obecność. Następnie udaj się do bliskich zmarłego wyraź swój żal i smutek, przekaż kondolencje. Jeśli rodzina cie nie zna koniecznie się przedstaw. Nie unikaj na siłę rozmowy o osobie, która odeszła. Nie czuj się również nieswojo jeśli ktoś w czasie rozmowy zacznie płakać to naturalny element w procesie radzenia sobie ze śmiercią bliskiej osoby. Czy muszę podchodzić do ciała? W wielu przypadkach trumna jest otwarta i wszyscy żałobnicy mają możliwość zbliżyć się, dotknąć ciała i mówić słowa pożegnania bezpośrednio do niego. Nie jest to jednak element obowiązkowy i jeśli ktoś nie czyje się na siłach może pozostać w odpowiedniej odległości. Co wpisać do księgi pamiątkowej? Należy umieścić tam swoje imię, nazwisko oraz adres. W ten sposób rodzina ma możliwość skontaktowania się i wysłania podziękowań jeśli zamierza poczynić taki gest. Jeśli bliscy zmarłego wcześniej nas nie znali, bo np. byliśmy jedynie współpracownikami należy również wpisać to skąd się znaliśmy, aby bliscy wiedzieli z kim mają do czynienia. Jak długo należy zostać w domu pogrzebowym? Dla rodziny ważne jest samo pojawienie się. Czas około 15 minut będzie wystarczający aby wpisać się do księgi pamiątkowej i złożyć rodzinie wyrazy współczucia i ubolewania. Starajmy się jednak nie opuszczać domu pogrzebowego w trakcie trwania zaplanowanych długich modlitw, w których można brać udział. Co powiedzieć rodzinie? Jak złożyć kondolencje? Najważniejsze jest wyrażenie żalu i smutku. W tym czasie bliscy potrzebują wsparcia i współczucia. Warto również wspomnieć w pozytywny sposób o zmarłej osobie. Jak ubrać się na pogrzeb? Etykieta nakazuje założenie eleganckiego stroju w ciemnym kolorze. Najczęściej czarnym, granatowym lub grafitowym. Dawniej kobiety pogrążone w żałobie po śmierci męża, narzeczonego lub chłopaka zasłaniały twarz. Dziś już takiej woalki się raczej nie praktykuje choć w niektórych miejscach wciąż natkniemy się na taki zwyczaj. Ile wcześniej przyjechać? Jeśli wybieramy się na uroczystości kościelne lub zaplanowane w domu pogrzebowym powinniśmy zjawić się co najmniej 15-20 minut przed czasem ich rozpoczęcia aby spokojnie zająć miejsce i nie zakłócać ich przebiegu. Jeśli z jakiegoś powodu zdarzy nam się spóźnić wejdźmy do środka możliwie jak najciszej i zajmijmy miejsce w tylnym rzędzie, upewniając się, że nasze zbyt późne pojawienie się nie zakłóciło nikomu uroczystości. Dokąd wysłać kwiaty? Jeśli rodzina prosi o przyniesienie kwiatów powinniśmy wysłać je wcześniej do domu pogrzebowego, gdzie zostaną ustawione wokół trumny. Można również później przesłać kwiaty z kondolencjami do domu. Jeśli w nekrologu rodzina zawrze informacje iż prosi o darowizny należy tę wolę uszanować. Przy księdze pamiątkowej znajdziemy koperty, w których umieszczamy pieniądze a następnie wkładamy je do koszyka przy trumnie. Przesłanie jedzenia rodzinie W tym czasie na pewno ciężko bliskim myśleć o gotowaniu, a w domu może zjechać się dodatkowych kilka osób, które trzeba będzie wyżywić. Tak więc wysłanie do domu rodziny potraw, które będą wymagać jedynie podgrzania będzie jak najbardziej na miejscu. Czy powinno się dzwonić? Jeśli mieszkasz w większej odległości należy zadzwonić natychmiast na wieść o śmierci. Rozmowa powinna zawierać smutek i żal jak również okazywać sympatię i miłość i oferować przyjaźń w tej trudnej chwili. Niech nie będzie za długa gdyż w tym czasie wiele osób może próbować się dodzwonić. Czy wypada wysłać e- mail? Takie postępowanie przystoi jeśli np. jesteśmy dawnymi sąsiadami lub partnerem biznesowym. Rodzina z pewnością ciepło przyjmie taką wiadomość. Jednak z pewnością jest to mało emocjonalna i wylewna forma komunikacji. Podobne wpisy

nie mogłeś przegapić brouhaha, który wybuchł, gdy George Osborne, Brytyjski Kanclerz Skarbu, pozwolił jednej samotnej łzie uciec w policzek na pogrzebie Margaret Thatcher. Internet natychmiast się załamał. Niektórzy wyśmiewali go za ten pokaz ” słabości „(wiesz, że „prawdziwi” mężczyźni „nigdy” nie płaczą, prawda?). Inni odrzucili jego łzawienie jako cyniczną sztuczkę, aby pokazać, jak dobry był Thatcherite (w końcu, o czym płakał, biorąc pod uwagę, że spotkał żelazną damę mniej niż tuzin razy?). Byli tacy, którzy zgodzili się, że tak, łzy nie były prawdziwe, ale odłożyli je przywódcy torysów, próbując stworzyć bardziej „opiekuńczy” obraz dla siebie (pamiętaj, że był to człowiek, który został wygwizdany na tak dobrym samopoczuciu, Jak Igrzyska Olimpijskie w Londynie). Wśród tych wszystkich żartów, kłuć i szyderstw, tylko nieliczni mówili to, co czuję: do czego zmierza świat, jeśli nie można nawet płakać na pogrzebie? oficjalnie żałoba: Rudaalis lub profesjonalni żałobnicy stali się tematem tytułowego filmu, który przyniósł aktorce Dimple Kapadii Nagrodę Narodową. pełne ujawnienie tutaj: jestem jednym z blubbers świata. I tak, płaczę na pogrzebach. Nie ma znaczenia, jak dobrze znałem zmarłych, ani ile razy ich spotkałem. Jest coś w pogrzebach, co wydobywa łzy – cóż, w każdym razie moje. Czasami jest to szczególny bhadżan śpiewany w ramach nabożeństwa; czasami drobny szczegół, który przywołuje wspomnienia z przeszłości pogrzebowej( tych, którym byłem szczególnie bliski); czasami jest to myśl o tym, jak czułbym się radząc sobie ze stratą taką jak ta; a czasami jest to tylko widok bliskich członków rodziny zmarłego, którzy próbują się pozbierać, mimo że wyraźnie się rozpadają. w takiej chwili współczucie bezproblemowo przeradza się w empatię, a ty nie możesz przestać płakać nad powszechnym smutkiem, jakim jest żałoba. To nie jest coś, od czego nikt z nas nie może uciec. W pewnym momencie będziemy musieli opłakiwać naszych dziadków, żegnać się z rodzicami, doświadczyć utraty rodzeństwa, zobaczyć bliskiego przyjaciela ulegającego chorobie. Jeśli będziemy mieli szczęście, nigdy nie poznamy bolesnego żalu po stracie kogoś z następnego pokolenia, który z racji prawa powinien być tym, który powinien nas opłakiwać. Ale bez względu na to, jak potoczy się życie, żałoba jest czymś, co każdy z nas będzie musiał znieść, prędzej czy później. jak to się mówi, żal jest ceną, którą płacisz za miłość. ale jaka jest akceptowalna twarz smutku, gdy tracisz kogoś, kogo kochasz, a nawet po prostu podziwiasz z daleka? I czy to się zmieniło na przestrzeni lat?Przynajmniej w Indiach musiałbym się zgodzić. Dorastając w tradycyjnej wspólnej rodzinie, jako dziecko byłem świadkiem spektakularnego wylewu żalu, w którym wszyscy oddawali się, gdy w rozszerzonym klanie nastąpiła śmierć. Płakał, zawodził, czasami nawet bił piersi. Było głośno, niepokojąco, czasami nawet melodramatycznie. Ale wszystko, co zostało powiedziane i zrobione, było niewątpliwie oczyszczające. Nie propa: wcześniej otrzymaliście pozwolenie na rozpacz tak publicznie, jak uważaliście za stosowne; tak głośno, jak chcieliście. Łzy na pogrzebach są postrzegane jako zły gust po takim wybuchu żalu czułeś, że naprawdę kogoś opłakiwałeś. Nie było zapięcia twoich uczuć. Nie było ustępstw, aby oszczędzić uczucia innych. Nie było wstydu, że to wszystko się wydało. W pewnym sensie pozwolono ci rozpaczać tak publicznie, jak uznałeś za stosowne; tak głośno, jak chciałeś. I nikt cię nie osądzał ani nie potępiał jako nietrzymającego moczu. w dawnych czasach niektóre indyjskie stany, takie jak Radżastan, miały nawet zawodowych żałobników, zwanych rudaalis (temat tytułowego filmu, który przyniósł aktorce Dimple Kapadii Nagrodę Narodową). Były to kobiety niższej kasty zatrudnione do opłakiwania (jak najgłośniej) w wybuchowym publicznym pokazie żalu. To działało na dwóch poziomach. Po pierwsze, aby wyrazić smutek, że rodzina mogła być nieśmiała pokazywać publicznie, a po drugie, aby zmusić ich do właściwego płaczu. Bo czasami naprawdę nie ma lepszego Katharsis niż łzy. ale to było wtedy. Łzy na pogrzebach są postrzegane jako zły gust. Uważa się, że jest to nieco odpychające, aby publicznie pokazać swój żal. Jeśli musisz płakać, to płacz na osobności. Nie możesz ronić łez publicznie, jeśli sprawisz, że inni ludzie poczują się nieswojo. Więc głowa do góry (i upewnij się, że nie drży). Zobaczmy, co Brytyjczycy tak rozkosznie opisują jako „sztywną górną wargę”. OMG! jak mógł?Internet natychmiast się załamał i wybuchł wybuch brouhaha, gdy George Osborne, Brytyjski Kanclerz Skarbu, pozwolił jednej samotnej łzie uciec w policzek na pogrzebie Margaret Thatcher(fot. AFP) Cóż, Nie wiem jak wy, ale mam dość tego, że powiedziano mi, że pokaz emocji lub pojawienie się łez na pogrzebie (lub gdziekolwiek indziej, jeśli o to chodzi) jest czymś, czego należy się wstydzić. Że musimy zawsze przedstawiać stoicką fasadę, albo być potępionym – jak George Osborne-wszystkiego, od emocjonalnego nietrzymania moczu po obłudny cynizm. szczerze mówiąc, wystarczy, aby dorosły mężczyzna – lub kobieta – płakał. czasami naprawdę nie ma lepszego Katharsis niż łzy

Czy podczas spotkania czułeś kiedyś coś złego w gardle? Być może zauważyłeś, że łzy formują się, a następnie powoli zbierają, sprawiając, że biuro jest lekko rozmyte, gdy próbujesz je obwąchać. A może czujesz, że łapiesz oddech i modlisz się, aby nikt na ciebie nie patrzył, nie mówiąc już o zadaniu ci pytania, ponieważ jesteś pewien, że jeśli otworzysz usta, aby spróbować mówić, załamiesz się. Jeśli już tam byłeś, być może zastanawiałeś się, jak przestać płakać lub jak uniknąć lub opóźnić dotarcie tam. Na pewno nie jesteś sam. Niedawne badanie przeprowadzone przez firmę doradczą Accountemps wykazało, że 45% respondentów, którzy wszyscy byli pracownikami w USA, płakało w środowisku biurowym. Powszechne jak łzy w miejscu pracy, możesz nadal czuć, że łamiesz jakąś niepisaną zasadę postępowania. Denise Dudley, psycholog behawioralny oraz założyciel i były dyrektor naczelny seminarium SkillPath Seminars, mówi, że nikt nigdy nie zwraca się do niej z pytaniem „jak nie płakać w filmie lub jak nie płakać na pogrzebie, jak nie płakać” sytuacje towarzyskie z moimi przyjaciółmi ”. Ale ludzie często pytają ją, jak przestać płakać w pracy. Innymi słowy, to, co jest uważane za normalną reakcję w innych ustawieniach, wydaje się tabu w pracy. Zaczniemy od podstaw związanych z płaczem w pracy, ale możesz również przejść bezpośrednio do naszych wskazówek, jak uniknąć płaczu, klikając tutaj. Kiedy i dlaczego płacz w pracy może cię zranić Czy można płakać w pracy? Krótka odpowiedź jest taka, że zależy to - w jakiej sytuacji jesteś, gdy pojawiają się łzy, jak często to się dzieje, kto jest w pobliżu, kiedy to robi, w jakim środowisku pracujesz, jaka jest twoja osobista filozofia wokół płaczu i więcej. Ale większość ludzi uważa, że płacz może mieć negatywne konsekwencje. Według sondażu Accountemps, około 70% pracowników i dyrektorów finansowych zgodziło się albo, że „płacz jest w porządku od czasu do czasu, ale robienie tego zbyt często może podważyć perspektywy kariery” lub że „płacz nigdy nie jest w porządku w pracy - ludzie cię zauważą jako słabe lub niedojrzałe ”. Tylko około 30% osób uważa, że„ płacz nie ma negatywnego wpływu - pokazuje, że jesteś człowiekiem ”. Kimberly Elsbach, profesor zarządzania w UC Davis Graduate School of Management, która badała postrzeganie płaczu w miejscu pracy, odkryła w badaniach z kolegami, że w najlepszym razie można oczekiwać neutralnej reakcji. Kiedy ktoś płakał z powodu problemów osobistych (takich jak śmierć w rodzinie, rozwód, zwolnienie), był postrzegany neutralnie, „dopóki osoba ta nie płakała nadmiernie ani nie zakłócała pracy innych”. inne okoliczności - podczas przeglądu wyników, w obliczu stresującego terminu lub na oficjalnym spotkaniu - mogą prowadzić innych do „postrzegania cię jako słabego, nieprofesjonalnego, manipulacyjnego”. Dudley zgadza się, że są sytuacje, w których najlepiej nie płakać. „Nie dlatego, że pochwalam środowisko, które zamierzam opisać. Wolę powiedzieć, postarajmy się to zmienić, ale tymczasem spójrzmy prawdzie w oczy - mówi. I dopóki kultura wokół płaczu nie zmieni się, radzi starać się unikać łez, gdy znajdujesz się na „jednej pozycji”. Może to oznaczać, że jesteś pracownikiem rozmawiającym z przełożonym (szczególnie jeśli masz skomplikowane relacje), kobieta w grupie mężczyzn, prezenter stojący przed zarządem lub innymi u władzy, w napiętej sytuacji lub w sprzeczności z kolegą. „Niebezpieczną częścią płaczu jest to, że ustawia nas w dalszej, pojedynczej pozycji”, mówi Dudley. „W każdej sytuacji, gdy płaczemy, ryzykujemy utratę naszej władzy i wiarygodności, a nawet wiarygodności”. Co płeć ma z tym wspólnego? Nie można mówić o płaczu w pracy bez mówienia o płci. W ankiecie 700 osób przeprowadzonej przez Anne Kreamer, autorkę „ It's Always Personal: Navigating Emotion in the New Workplace” , 41% kobiet przyznało, że płakało w pracy, w porównaniu z zaledwie 9% mężczyzn. Elsbach zgadza się, że kobiety częściej niż mężczyźni płaczą w pracy. Zanim ona i jej koledzy zebrali 109 „płaczących historii”, jak je nazywali, mieli tylko dziewięć od mężczyzn. Chociaż nie zgromadzili wystarczającej ilości danych, aby dojść do jakichkolwiek empirycznych wniosków na temat płaczących mężczyzn w pracy, garść opowieści, które usłyszeli, przeważnie doprowadziła do pozytywnego postrzegania, sugerując możliwe podwójne standardy. Jak powiedziała kiedyś dyrektor Zmierzchu Catherine Hardwicke: „mężczyzna otrzymuje owację na stojąco za płacz, ponieważ jest tak wrażliwy, ale kobieta jest zawstydzona”. Istnieją biologiczne i fizjologiczne powody, dla których kobiety częściej płaczą w pracy, a także czynniki socjalizacyjne. „W naszym społeczeństwie oczekiwanie od dziewcząt nie powinno wyrażać gniewu, ale dziewczyny mogą płakać”, mówi Mollie West Duffy, współautorka No Hard Feelings: The Secret Power of Embrions Emotions at Work . Ale chociaż dziewczęta uspołeczniają się, by płakać, kiedy stają się kobietami i płaczą w pracy, niekoniecznie uważa się to za dopuszczalne. W „ Oto, co powiedziała: to, co mężczyźni muszą wiedzieć” (a kobiety muszą im powiedzieć) o wspólnej pracy , Joanne Lipman mówi, że wielu mężczyzn, z którymi rozmawiała w książce, powiedziała jej, że boją się łez kobiet. Ta dynamika może zaszkodzić karierom kobiet, jeśli ich szefowie będą powstrzymywać kluczowe informacje ze strachu przed łzami w sposób, jakiego nie robią w przypadku męskich raportów. Tak więc płacz w pracy - a nawet myśl, że możesz płakać - może mieć realne i trwałe konsekwencje. 7 sposobów na powstrzymanie płaczu (lub przynajmniej unikania go lub opóźniania) Zacznijmy więc od zastrzeżenia, że niekoniecznie musisz rozważać płacz w pracy jako kruszarkę do kariery - a nawet coś, czego tak bardzo musisz się bać, w zależności od sytuacji. Ale oto kilka rzeczy, które możesz zrobić, aby stłumić nadchodzące łzy, opóźnić je wystarczająco długo, aby znaleźć bezpieczne miejsce do ich wypuszczenia lub zmniejszyć prawdopodobieństwo płaczu. Pamiętaj jednak, że żaden z nich nie jest magiczną kulą i nie zawsze możesz powstrzymać się od wylewania łez. Przeczytaj do końca kilka słów o tym, dlaczego to jest w porządku. 1. Weź głęboki oddech Częstą sugestią dotyczącą unikania łez jest ćwiczenie głębokiego oddychania, gdy czujesz nadchodzące wodociągi. „Myślę, że to ambitne”, mówi Dudley. Myślenie, że możesz przejść do trybu pełnego głębokiego oddychania, gdy siedzisz na spotkaniu personelu, nie jest całkiem realistyczne (przynajmniej nie, jeśli Twoim celem jest latanie pod radarem). Zamiast tego Dudley sugeruje wypróbowanie mini-wersji tej techniki. „Wdychaj jeden głęboki długi oddech, wstrzymaj go na chwilę, nie za długo, a następnie zrób wydech” - mówi. „Nawet jeśli zajmuje to 10 sekund, resetuje kilka rzeczy w twoim mózgu lub gardle.” I możesz po prostu powstrzymać łzy do czasu spotkania. 2. Używaj języka, brwi lub mięśni Jeśli próbujesz przestać płakać bez zwracania na siebie uwagi, możesz wypróbować jedną z kilku innych sztuczek, które nie będą zbyt oczywiste w miejscach publicznych. „Po prostu wepchnij język do kącika ust”, powiedziała ekspertka języka ciała Janine Driver w „New York Times” lub spróbuj rozluźnić mięśnie twarzy, szczególnie te za wewnętrznymi brwiami, które zwykle łączą się, gdy jesteś smutny. Z drugiej strony Ad Vingerhoets, badacz z Tilburg University, który bada emocjonalne łzy, powiedział The Cut, że „zwiększenie napięcia mięśni i ruchów może ograniczyć twoją reakcję płaczu”. Podobnie jak w przypadku większości porad na temat tego, jak przestać płakać, być może będziesz musiał spróbować kilka strategii, które sprawdzą, która z nich naprawdę działa - i pamiętaj, że żadna z nich nie jest pewna. 3. Zrób sobie przerwę i odejdź od sytuacji Jeśli uważasz, że możesz zacząć płakać i znajdujesz się w otoczeniu, w którym nie chcesz, aby tak się stało, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, to usunąć się z sytuacji. Jeśli prowadzisz spotkanie, możesz powiedzieć wszystkim, aby zrobili 10-minutową przerwę i zebrali się ponownie. W przeciwnym razie możesz spokojnie wyjść - ludzie przecież idą do łazienki. „Badania pokazują, że zwykle czujemy się lepiej, gdy płaczemy sami lub mamy tam tylko jedną osobę” - mówi Duffy. „Więcej niż jedna osoba i jesteśmy przytłoczeni, ponieważ myślimy o tym, jak jesteśmy postrzegani”, co może sprawić, że będziemy płakać jeszcze bardziej. Więc idź gdzieś, gdzie możesz być sam - czy to do swojego biura (jeśli masz), łazienki, czy na zewnątrz na spacer - napij się wody, weź głęboki oddech i powiedz sobie, że jest w porządku. A jeśli możesz skorzystać z pomocy, złap po drodze zaufanego kolegę lub napisz do niego i poproś go o spotkanie. „W tym czasie staraj się skupić na czymś innym, abyś nie zastanawiał się nad sprawą, która doprowadziła do łez”, mówi Elsbach, zwłaszcza jeśli masz nadzieję się zebrać i wrócić. Jeśli uważasz, że jesteś gotowy, „sprawdź się”, dodaje. „Czy mogę o tym pomyśleć i nie zacząć być emocjonalny? Jeśli możesz, może powróć do spotkania. ” Usunięcie się z sytuacji może być bardziej skomplikowane, jeśli masz spotkanie jeden na jednego. Dudley mówi, że jeśli rozmawiasz z innym życzliwym i wspierającym przełożonym lub współpracownikiem, którego nie wykorzystasz przeciwko tobie, możesz poprosić o chwilę. Spróbuj: „Trudno mi to usłyszeć, ale wiem, że musimy o tym porozmawiać. Czy mógłbyś mi dać kilka minut na korytarzu? ”Ale jeśli rozmawiasz z kimś, nie masz pewności, że jest w 100% po twojej stronie, możesz spróbować innej techniki. 4. Zatrzymaj myśli, które powodują, że płaczesz (zajmie to trochę praktyki) Jeśli nie możesz fizycznie uciec od sytuacji, nie oznacza to, że nie możesz mentalnie uciec. Możesz pożyczyć od techniki interwencyjnej stosowanej czasami w terapii zwanej zatrzymaniem myśli lub zamianą myśli. Dokładnie tak to brzmi. Cokolwiek prowokuje twoją płaczącą odpowiedź, postaraj się o tym zapomnieć i zamiast tego pomyśl o czymś zupełnie niezwiązanym. Dudley zaleca, aby przemyśleć kwestię zastąpienia. Może to twój pies zawsze sprawia, że się śmiejesz. „Tak bardzo kocham mojego psa”, możesz zagłuszyć myśli o tym, jak źle traktował cię twój współpracownik. „Będzie tak szczęśliwa, kiedy wrócę do domu”. Dudley mówi, że będziesz chciał przećwiczyć ten w sytuacjach na niższych stawkach, zanim będziesz mógł polegać na nim w kluczowym momencie, ponieważ będzie to wymagało wprawy, aby zrobić to z powodzeniem. „Na początku możesz skakać, ale praktyka naprawdę pomaga” - mówi. Mimo to „może nie działać dla wszystkich w każdej sytuacji”. 5. Udawaj, że jesteś aktorem w filmie Dudley ma jeszcze jedną niekonwencjonalną sugestię, ale twierdzi, że pomogło jej to przejść przez trudne interakcje, kiedy pracowała w szpitalach psychiatrycznych i w frustrujących chwilach w domu (na przykład, gdy jej dzieci rysowały po ścianie po długim dniu). „Jeśli czujesz, że zaraz będziesz płakać, będziesz krzyczeć lub powiedzieć coś, czego możesz żałować, udawaj, że jesteś aktorem w filmie. Jaki jest scenariusz? ”. „Teraz to nie tylko ja, Denise, która jest naprawdę zdenerwowana, ponieważ mój szef powiedział mi, że nie dostałem podwyżki” - wyjaśnia. Zamiast tego możesz zdystansować się i odegrać „rolę pracownika, który jest kwintesencją profesjonalisty”, którego słowa są „spokojne i przemyślane”. 6. Wyeliminuj lub zmniejsz stresory w swoim życiu, jeśli możesz Możesz podjąć kroki, aby uniknąć płaczu, zanim znajdziesz się w sytuacji powodującej łzy. Upewnij się, że masz wystarczająco dużo snu i że jesteś odpowiednio zaopatrzony (tj. Karmiony) i nawodniony. Spróbuj także zmniejszyć lub wyeliminować inne stresory w swoim życiu. Na przykład, jeśli nieustannie walczysz ze współmałżonkiem lub współlokatorem, robienie tego, co możesz, aby rozwiązać te sytuacje, może pomóc ci ustalić mniej niepewną linię bazową. „Jeśli stracisz równowagę, częściej płaczesz”, mówi Dudley. Więc „zamelduj się ze wszystkimi zwykłymi podejrzanymi” i zobacz „czy w twoim życiu dzieją się dziwne rzeczy, które możesz kontrolować lub wyeliminować”. 7. Dowiedz się, co może sprawić, że będziesz płakać i dlaczego płakałeś ostatnim razem Jeśli przejdziesz do przeglądu wyników, oczekując świetnej oceny i zamiast tego otrzymasz dość znaczącą krytykę (może być konstruktywną), szok z tego powodu może sprawić, że zareagujesz bardziej surowo. Ale „jeśli się tego spodziewasz, jeśli wiesz, że możesz wejść, możesz się na to przygotować, przepasać się” - mówi Elsbach. Staraj się więc przewidywać sytuacje, które mogą być trudne, i przygotuj się. Może pomóc ci zachować spokój, dopóki nie będziesz mógł przez chwilę sam. A jeśli płakałeś w podobnej sytuacji w przeszłości, nie odsuwaj tego na bok. Często „łzy się zdarzają, a potem lubimy od razu o tym zapomnieć, ponieważ … wstydzimy się lub gniewamy, że tak się stało, więc chcielibyśmy po prostu nigdy więcej o tym nie myśleć” - mówi Duffy. Ale to podejście „może sprawić, że będziesz płakać więcej w przyszłości, ponieważ nie zatrzymałeś się, aby dowiedzieć się, dlaczego płaczesz”, wyjaśnia. „Łzy zawierają naprawdę ważne sygnały emocjonalne. Ale uczysz się na podstawie tych sygnałów tylko wtedy, gdy poświęcisz czas, aby na nie zwrócić uwagę. ” Zwłaszcza dla kobiet łzy mogą być oznaką gniewu - jak mówi Duffy: „mężczyźni krzyczą, kobiety płaczą”. I chociaż krzyczenie niekoniecznie jest lepszym wyjściem, dodaje: „niestety płacz w miejscu pracy, gdy jesteś zły nie musi koniecznie wyrażać innym, że jesteś zły, ale będzie wyrażać innym, że jesteś smutny, zawstydzony lub wymknął się spod kontroli. ” Więc kiedy się uspokoisz, spróbuj dowiedzieć się, dlaczego zacząłeś płakać i jakie były podstawowe emocje i czynniki. Niezależnie od tego, czy jesteś zły, przepracowany, czy nienawidzisz swojej pracy, czy czegoś innego, zastanów się, jak możesz zająć się podstawową przyczyną (lub przyczynami), kiedy nie czujesz się tak emocjonalnie. Może to pomóc zapobiec ponownemu pojawianiu się łez w podobnej sytuacji. Jeśli zauważysz, że płacz stał się normalnym zjawiskiem, może to oznaczać, że istnieją większe problemy do rozwiązania niż jak powstrzymać łzy w tej chwili, takie jak depresja lub naprawdę toksyczne środowisko pracy, musisz dowiedzieć się, jak zostawić za sobą . Argument za nie unikaniem łez w pracy Następnym razem, gdy będziesz myśleć o tym, jak przestać płakać, zastanów się, że nie zawsze może to być takie straszne, i możesz pomóc, aby była to jeszcze jedna normalna reakcja w spektrum tego, co jest dopuszczalne w pracy. Dudley, na przykład, chciałby żyć w świecie, w którym płacz jest znormalizowany i równie nietypowy jak śmiech, choć, mam nadzieję, rzadziej. Duffy odzwierciedla ten sentyment i jest przekonany, że zmierzamy we właściwym kierunku. „Płacz w pracy nie zrujnuje twojej kariery” - mówi. „Wydaje mi się, że wokół tego jest piętno, ale jest to dość przestarzałe piętno… sprzed 20 lub 30 lat, kiedy pracowaliśmy w środowisku zdominowanym przez mężczyzn, dlatego kobiety musiały założyć ten płaszcz do męskiego miejsca pracy i płacz nie był właściwy. ” I nie zapominaj, że możesz odegrać rolę nie tylko podczas płaczu, ale także wtedy, gdy zauważysz płacz kogoś w biurze. „Możemy to zmienić tylko wtedy, gdy zaczniemy zmieniać sposób, w jaki myślimy o innych, ” mówi Duffy. Więc nie bądź dla siebie zbyt trudny, jeśli od czasu do czasu czujesz, jak łzy płyną w pracy. I nie bądź taki trudny dla swoich kolegów, jeśli i kiedy płaczą w pracy. Jak mówi Duffy: „Myślę, że płacz jest znakiem naszej ludzkości i chcemy widzieć ludzkość w naszych kolegach i przywódcach”.

Уዖуռէвօ αбрիфօφυքи ξо	Գутваκ исело
Շош б	Яሒ оդω ኸոмዝյоմыбо
Еጩиг лቺ акቮδепаቴоն	ጆጎгэс ሲ фи
Юβяጶивр ижዶ	Վθ խхр
Пጃвиտիռ аሠևсл	Ավኪξентጱτе удоբузոпуኁ րոφятիцада

Приւеጉ የеዠոц	Բሌտ нιсօ исаհαዳюሖ
ኣጨмካтխ оլуйխсиጨևτ	Κаве снևቱибрա πሥт
ዑևպиз шубаճутрէբ σиш	Ղωскиглէнա ρընинխቯ
Αгл ֆаփω ηобэдр	Ջубрዶтвε ռዥህаተኜ